Άλαλος. Με το σαγόνι στο πάτωμα από την πρώτη κιόλας ακρόαση και με την υποψία ότι αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει κάθε, μα κάθε φορά που θα ξανατολμήσω να το βιώσω, το έκτο δημιούργημα αυτών εδώ των φοβερών Φινλανδών, των Insomnium, έδρασε λυτρωτικά.
Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο σαφής μπορώ. Το “Shadows Of The Dying Sun”, αποτελεί ορόσημο για τη μπάντα, είναι με σιγουριά η σπουδαιότερη προσφορά τους στην τέχνη του μελωδικού death/ συμφωνικού doom metal και τολμώ να πω ότι θέτουν εκ νέου τα αντικειμενικά κριτήρια ποιότητας, κάπου στην στρατόσφαιρα. Έχουν εξελίξει τη φόρμουλά τους, αυτό το εγγυημένο μείγμα του ολοκληρωτισμού των Dark Tranquillity με τον αντρίκιο ρομαντισμό των Amorphis παράγοντας έναν συναρπαστικό δίσκο, απαράμιλλης ομορφιάς.
Αργές, σχετικά μεγάλης διάρκειας συνθέσεις (να εξαιρέσω δυο μνημειώδεις στιγμές γρήγορου death, στο ύφος των speed θεμάτων των Dark Tranquillity, τα “Collapsing Words” και “Revelation”, στα οποία, Μα τον Κύριο και τη Μήτηρ του, δάκρυσα από την καύλα, ειδικά το δεύτερο, θα το ακούω μέχρι να ψοφήσω), κάτι που εξυπηρετεί στο άνετο ξεδίπλωμα των απερίγραπτα οικείων αλλά συνάμα καταπληκτικών μελωδιών που παράγουν οι δυο κιθαρίστες Ville Friman και Markus Vanhala (ντεμπούτο με την μπάντα, τρομερός τεχνίτης επίσης) με τη συνοδεία ενός άριστου, αψεγάδιαστου background τόσο στην αριστουργηματική δουλειά του Markus Hirvonen (drums) και του μπασίστα/ τραγουδιστή Niilo Sevanen, o οποίος ερμηνεύει με πάθος και δύναμη τους εξαιρετικούς, πεσιμιστικούς στίχους όσο και στην, άξια ειδικής μνείας, δουλειά των keyboards στα συμφωνικά / ατμοσφαιρικά μέρη, πραγματικό σεμινάριο χρήσης του οργάνου σε σχέση με την ολοφάνερη μεταλλικότητα του album.
Έχοντας την τύχη να έχω την wav κόπια αυτής της κυκλοφορίας, θεωρώ την παραγωγή του Teemy Aalto από τις κορυφαίες που έχουν ακουστεί στο είδος, το “Shadows Of The Dying Sun” ακούγεται βαρύτατο, ογκώδες, κρυστάλλινο και είμαι πεπεισμένος πως διαμάντια σαν το “Lose To Night” (με τα υπέροχα καθαρά, Dan Swano-like φωνητικά), “The Promethean Song”, “While We Sleep” (ύμνος, ακόμη παραμιλώ), το ομώνυμο καθώς και τα τρία συναρπαστικά ακουστικά instrumental (που θα υπάρχουν στην limited έκδοση, τα “The Emergence”, “The Swarm” και “The Descent”) και όλα ανεξαιρέτως τα υπόλοιπα σπουδαία τραγούδια που έφτιαξαν οι Insomnium, θα εντυπωσιάσουν πολύ κόσμο με την ωριμότητα, τον εκλεπτυσμένο λυρισμό και την ποιοτική λαμπρότητα της μουσικής τους.
Τίποτα λιγότερο από ένα έργο σύγχρονης, σφαιρικής death metal τέχνης. Για τους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, δίσκοι σαν αυτόν ή το πρόσφατο ολοκαύτωμα των Agalloch, αποτελούν ισοδύναμο νόημα ζωής. Απαραίτητο, όσο και να βλέπω τα μάτια σου μανάρι μου. Να πατάς το play για να αποδράς, κάπου-κάπου. Αυτά, μιλάμε.
777 
