Μετά από μια σειρά από albums, EP`s και demos κυρίως απ` το 2009 κι έπειτα, οι Καλιφορνέζοι Thee Oh Sees, με τον άκρως εγκεφαλικό και ημίτρελο θα έλεγα frontman τους, John Dwyer, κυκλοφόρησαν το “Drop”, μέσα στον Απρίλη που μας πέρασε, από την Castle Face Records την οποία και έχει στήσει ο ίδιος ο Dwyer.
Πρόκειται για έναν ήπιο σε γενικές γραμμές δίσκο. Μια “σταγόνα” ακόμη στη garage revival, προστιθέμενη στις κατά τα άλλα ψυχεδελικές επιρροές τους και την πανκ ή έστω psych pop αισθητική τους, οδηγώντας τελικά σε ένα hazy, λίγο αδιάφορο όμως αποτέλεσμα. Αν και αποδεδειγμένα οι TOS δεν περιορίζονται σε τετριμμένους ήχους και συνήθως προκαλούν αντιθέσεις στα αυτιά κάποιου που θα αποφασίσει να ακούσει μονοκοπανιά έναν δίσκο τους, το “Drop”,έχοντας βέβαια αρκετό ενδιαφέρον στον πειραματισμό του, δεν ανταγωνίζεται σε καμία περίπτωση τα Putrifiers II και Carrion Crawler (που σημαίνει το έρπον ψοφίμι!)/The Dream, δύο δίσκους που απολαμβάνω αρκετά. Ωστόσο κατάφερε κάποια χτυπήματα, με τα noise στηρίγματα του, τα γυναικεία vocals που θυμίζουν περασμένες δεκαετίες και κάποια φωνητικά μοτίβα όμοια με εκείνα της ηλεκτρονικής μουσικής . To χαρακτηριστικότερο κομμάτι είναι και το πρώτο στον δίσκο, ονόματι “Penetrating Eye”, ενώ τo αγαπημένο μου είναι το με ωμό μπάσο, τύπου Primus, “Savage Victory”.
Αν η μπάντα αυτή, η τόσο αναγνωρίσιμη στο Σαν Φρανσίσκο μπορεί να κυμανθεί από την ατμοσφαιρικότητα των “West Coast Pop Art Experimental Band” εως την εκρηκτικότητα του Ty Segall, τότε το “Drop” δεν είναι παρά μόνο ένα φτωχό δείγμα της!
Enjoy
691 
