Μια εισαγωγή- διασκευή στο κεντρικό θέμα του “Funeral March” του Chopin, βάζει τον ακροατή στο μουσικό κόσμο της νέας κυκλοφορίας των Grave Digger.
Πιστοί στο ραντεβού τους οι Γερμανοί, οι οποίοι μας απασχολούν δισκογραφικά ανά δύο χρόνια, και ύστερα από το μάλλον αδύναμο “Clash of the Gods”, η παρέα του Chris Boltendahl παρουσιάζει το “Return of the Reaper”.
Έναρξη με το “Hell Funeral”, το οποίο αποτελεί και το πρώτο video του δίσκου. Καταιγιστικό, φέρνοντας στο νου τις λιγότερο epic εποχές της μπάντας με την straightforward προσέγγισή του.
Το ίδιο ισχύει και για το “Wargod” που ακολουθεί, αποδεικνύοντας πως η επιλογή του τίτλου του album μόνο τυχαία δεν είναι. Οι Grave Digger θέλουν να μεταφέρουν τον ακροατή πίσω στον ήχο που είχαν στην πρώτη φάση της καριέρας τους.
Σε αυτήν τη λογική βαδίζει και το mid tempo “Tattooed Rider”, με το “Resurrection Day” να επαναφέρει τα γκάζια.
Το “Season of the Witch” είχε κυκλοφορήσει ως lyric video και είναι ουσιαστικά η πρώτη επαφή με την πιο σύγχρονη μουσική ιστορία του group. Πολύ καλή στιγμή, που φέρνει στο νου το “The Grave Digger” album του 2001 (μια από τις πιο αδικημένες δουλειές του σχήματος).
Κάπου εδώ οφείλω να αναφέρω την εξαιρετική κιθαριστική δουλειά του Axel Ritt (ο οποίος πρωτοεμφανίστηκε στο “The Clans Will Rise Again”), ο οποίος αναδεικνύεται σε μεγάλο ατού για το σχήμα.
Επιστροφή στον παρελθοντολάγνο ήχο με το “Road Rage Killer”. Η φάση είναι φόρα δερμάτινα και καβάλα μηχανή.
Το “Grave Desecrator” hard-rockίζει πιο πολύ, αλλά δεν ταιριάζει στο ύφος του σχήματος, ενώ το “Satan’s Host”, που ανεβάζει πάλι τις ταχύτητες, λογικά θα λειτουργεί ωραία στις συναυλίες, αλλά σαν κομμάτι δεν έχει ιδιαίτερη ουσία.
Η Μέρα των Νεκρών (“Dia De Los Muertos”) βάζει τον ακροατή σε ρυθμό. Mid tempo σύνθεση, από τις πιο συμπαθητικές του “Return of the Reaper”, κάτι που ισχύει και για το “Death Smiles At All of Us”, ένα τραγούδι που συνδυάζει “παλαιούς” και “νέους” Digger.
Στο “Nothing to Believe” συναντάμε την ευαίσθητη πλευρά του group, η οποία είναι πάντα καλοδεχούμενη. Το sing-a-long refrain του είναι ότι πρέπει για live.
Κάπου εκεί τελειώνει το νέο πόνημα των Grave Digger, αφήνοντας στο γράφοντα μια όχι και τόσο γλυκιά γεύση. Σίγουρα δεν περιμένω να μου πάρουν τα μυαλά εν έτει 2014, αλλά η επιτηδευμένη μουσική στροφή τους δεν αφήνει και τις καλύτερες εντυπώσεις. Δεν είναι κακή η επιλογή τους να επαναφέρουν στοιχεία του παρελθόντος (άλλωστε η epic χροιά τους δε λειτούργησε σε αρκετές περιπτώσεις σωστά), απλά το αποτέλεσμα φλερτάρει επικίνδυνα με το “σιγά τα αυγά”, μιας και πολλά κομμάτια (προκειμένου να ακούγονται πιο straightforward) παραείναι απλά και αφελή (στιχουργικά και εκτελεστικά).
Το “Return of the Reaper” ίσως φέρει σε αμηχανία τους fan δίσκων όπως “Tunes of War” ή “Excalibur”, αλλά ενδεχομένως να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον όσων λάτρεψαν το σχήμα εποχές “Witch Hunter” ή “The Reaper”, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα σχίσουν και τα καλτσόν τους.
Τίμιο όπως πάντα, αλλά…
596 
