DEMONIC RESURRECTION: “The Demon King”

Δεκατέσσερα χρόνια μπάντα, με το “The Demon King” να αποτελεί το τέταρτο full length της και μοναδικό εναπομείναν ιδρυτικό μέλος τον Demonstealer (φωνητικά, κιθάρα).

Ο Mephisto (keyboards) είναι μόνιμος από το 2003 και μετά, ενώ ο Virendra Kaith παραμένει σταθερός από το 2007 πίσω από τα drums. Αλλαγές σε σχέση με το προηγούμενο album (“The Return to Darkness”-2010) έχουμε στο μπάσο και στις lead κιθάρες, με τους Ashwin Shriyan και Nishith Hedge να αναλαμβάνουν τους αντίστοιχους ρόλους.

Το συμφωνικό prog που παρουσιάζουν οι Demonic Resurrection είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το death/ black προσωπείο που τους χαρακτήριζε εξ αρχής, με το “The Demon King” να κερδίζει τις εντυπώσεις κυρίως λόγω της εξελικτικής διάθεσης του group.

Δέκα κομμάτια που φτάνουν τα 52 λεπτά, τα οποία δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από αντίστοιχες μπάντες της Ευρώπης και της Αμερικής. Γιατί το αναφέρω αυτό; Διότι οι Demonic Resurrection έρχονται από την Ινδία και παρότι σα σχήμα δεν έχει συχνή δισκογραφική παρουσία, έχει δείξει συνέπεια σε ότι αφορά το προϊόν του.

Το “The Demon King” είναι καταιγιστικό και συνάμα μελωδικό, δείχνοντας πως ο mastermind Demonstealer έχει κάθε λόγο να διατηρεί τη μπάντα, σε μια χώρα που δε φημίζεται για τον extreme χώρο της.

Οι Demonic Resurrection έχουν λάβει υπόψη την όποια εμπειρία τους και την εναποθέτουν σωστά στη νέα τους δουλειά.  Ίσως εάν οι συνθέσεις ήταν ένα “τσακ” λιγότερο πλουραλιστικές, να μιλούσαμε για έναν καθόλα εντυπωσιακό δίσκο που θα έβαζε γυαλιά σε κόσμο και κοσμάκη.

Μπορεί να μεσολαβούν 4-5 χρόνια ύστερα από κάθε κυκλοφορία τους, αλλά όταν το αποτέλεσμα είναι σαν το “The Demon King”, χαλάλι.

508
About Στέφανος Στεφανόπουλος 1412 Articles
Γεννήθηκε την ίδια ακριβώς ημέρα με τα CD και μάλλον για αυτό ασχολείται τόσο πολύ με τη μουσική. Όταν δεν γράφει για αυτή, αγοράζει CD, και όταν δεν αγοράζει, θα τον βρείτε είτε να παριστάνει τον dj σε διάφορα μαγαζιά της Αθήνας, είτε να προσπαθεί να κατεβάσει κάποια ιδέα για διαφήμιση. Στο Rockway.gr εντάχθηκε το 2010 και κάπως, κάπου, κάποτε, βρέθηκε να κρατάει και τα κλειδιά του. Δεν συμπαθεί τους ψευτοκουλτουριάρηδες, τους ξερόλες και τη μουστάρδα. Δηλώνει εγωιστής, κυνικός και fan του Philip Dick.