Ομολογώ ότι το περίμενα “εναγωνίως”.
Στο βάζω σε εισαγωγικά, γιατί δεν είναι και το συνηθέστερο στους μοντέρνους καιρούς που ζούμε να περιμένεις κάτι εναγωνίως, ειδικά στην παγκόσμια μουσική σκηνή της υπερπροσφοράς. Έχεις τόσα άλλα, καθημερινά γαμωθεματάκια που σε κρατούν σε αγωνία πλέον, δεν έχεις δα και τόσο περίσσευμα σε συναισθήματα, ε; Η αγάπη για τη μουσική, ποτέ δεν παύει βέβαια, είναι κατά κάποιο τρόπο ο emotional τροφοδότης μου, η παλέτα στο γκρι μου και το περσινό “Devil Man” EP των Blues Pills, ήταν καταλλήλως παρδαλό για να ενθουσιάσει ένα πολύ επιφυλακτικό στις “παλιατζούρες” παλιομέταλλο, όπως ο γράφων.
Ο χρόνος δικαίωσε εκείνον τον αρχικό ενθουσιασμό μου, βλέποντας το όνομα των Blues Pills να μεγαλώνει ως μουσική αξία, στα ανά τον κόσμο αναφερόμενα σ’ αυτούς διαδικτυακά σχόλια. Ακολούθησαν περιοδείες στην Ευρώπη και στην Αυστραλία, γεγονός εντυπωσιακό για μια μπάντα που δεν είχε καν ολοκληρωμένο album και φτάσαμε στο σήμερα, στο πλήρωμα του χρόνου για μια full length δουλειά, από μια πραγματικά σπουδαία μπάντα, η οποία μάζεψε το ταλέντο της στο studio και υπό την επίβλεψη του Don Alsterberg (Graveyard), δημιούργησε μια πανέμορφη συλλογή τραγουδιών, ποτισμένων στο αρχέγονο late 60’s – early 70’s blues rock κι ανήκει πλέον σε μια ουσιώδη elite σχημάτων που εξελίσσουν το revival πνεύμα με έκδηλη προοδευτικότητα, μακριά από στατικές επανεκτελέσεις πρωτογενών ακουσμάτων.
Με μια καταπληκτική Elin Larsson για άλλη μια φορά, η οποία αναμφίβολα ηγείται συνολικά των συνθέσεων καθορίζοντας το χρώμα τους, το κουαρτέτο κερδίζει το παιχνίδι με άνεση. Μελαγχολικές συνθέσεις ύψιστης ομορφιάς, αργές και βρωμιάρικες, που μιλούν για αγάπη και μίσος, για χαρά και για θλίψη, ενθουσιασμό κι απογοήτευση, μέσα από λαμπάτα riffs, Zeppelinικές κρουστές εξαερώσεις και slide blues εκκενώσεις.
“No Hope Left for Me”, “Astralplane” (λάλα το μανάρα μου), “Black Smoke”, τα κομμάτια που προέρχονται από το EP “The River” και το “Devil Man”, το πανέμορφο τελείωμα του “Little Sun” καθώς και το σύνολο των ανθών που περιέχονται σ’ αυτό το μπουκέτο, αποτελούν εχέγγυο ευχαρίστησης αν ανήκεις στο Ιουράσειο πεδίο αυτής της μουσικής οντότητας που ονομάζουμε rock.
Οι Blues Pills, είναι συγκλονιστικοί για άλλη μια φορά, η κατάθεση της έμπνευσής τους αποδίδεται με αξιοπρέπεια προς το παρελθόν, το τιμούν και συνεχίζουν να το εξελίσσουν, επαληθεύοντας το γεγονός ότι κάποιες τάσεις δεν θα πεθάνουν ποτέ, όσο κι αν το θέλουν κάποιοι κάπηλοι αυτών των αξιών που πρεσβεύουν τέτοια σχήματα. Προφανώς ο κόσμος που ζεις, έχει χάσει εδώ και πολύ καιρό την ομορφιά του. Γελάς όλο και πιο σπάνια, ξεκαρδίζεσαι ακόμη σπανιότερα, η μούρη σου σκυθρωπιάζει πολύ γρηγορότερα κι όπως καταλαβαίνεις, ακουστικά LSD όπως αυτά τα δισκάκια δεν λέει να μην τα βιώνεις. Πάρ’ το και λιώστο.
734 
