Ίσως η κυκλοφορία που περίμενα όσο καμία άλλη αυτόν το χρόνο.
Και το γεγονός ότι το “Torture” του 2012 μου άρεσε τελικά λίγο περισσότερο δεν αναιρεί τα εξής φυσικά επακόλουθα:
1) Όσοι τόλμησαν να αμφισβητήσουν τους Κανίβαλους τα τελευταία χρόνια θα τρέξουν να κρυφτούν.
2) Οι χρόνιοι αντίζηλοι τους θα σκύψουν το κεφάλι.
3) Οι συνοδοιπόροι τους μέσα στο death metal στερέωμα θα τους σφίξουν το χέρι.
4) Ολόκληρα ιδιώματα (π.χ. brutal death) θα κηρύξουν την ημέρα κυκλοφορίας του “A Skeletal Domain” σαν μια ακόμα εθνική εορτή προς τιμήν των αρχηγών και φυσικά όλοι εμείς οι κοινοί θνητοί θα συνεχίσουμε να κοπανιόμαστε και να ξεσβερκιαζόμαστε με την αιματηρή τελευταία κυκλοφορία τους.
Εν έτει 2014 οι Cannibal Corpse με το δέκατο τρίτο full-length τους (τυχερό άραγε;) καταφέρνουν να μας γυρίσουν πίσω στις χρυσές εποχές του “Bloodthirst” δημιουργώντας συνολικά για ακόμα μια φορά έναν πολύ καλό δίσκο. Με νέο παραγωγό πλέον τον Μark Lewis (The Black Dahlia Murder, Devildriver, etc) και αφήνοντας τον Erik Rutan των “Kill”, “Evisceration Plague”, “Torture” δείχνουν, σύμφωνα και με τα λεγόμενα τους, να θέλουν να ξεφύγουν από τις γνωστές πεπατημένες και επαναληψιμότητες. Και εδώ είναι το σημείο που μου φάνηκε ότι κάτι χάθηκε στην πορεία. Δεν βρήκα το ίδιο σκοτάδι και την ίδια αγριάδα του προκατόχου του. Ήταν και τα “Headlong Into Carnage” και “Vector of Cruelty” τα οποία μου ακούστηκαν σχετικά ανέμπνευστα. Βέβαια αυτές οι μέτριες στιγμές των αμερικάνων αποτελούν για πολλές μπάντες του είδους highlight. Kαι έτσι καταλαβαίνεις γιατί αυτό το σχήμα είναι το supergroup που είναι σήμερα. Γιατί ακόμα και αν διαφώνησες λίγο, κομματάρες όπως τα “High Velocity Impact Spatter”, το ομότιτλο, “The Murderer’s Pact”, “Funeral Cremation”, “Bloodstained Cement” και “Asphyxiate to Resuscitate” έρχονται για να σε αρπάξουν από τον λαιμό και να σου θυμίσουν who is the boss.
Κατά τα άλλα… Ο Webster σαγηνεύει σε ακόμα ένα ρεσιτάλ μπάσου, ο Mazurkiewicz λυσσομανάει και διδάσκει πάνω από το drum-kit, περισσότερες μελωδίες διαφαίνονται από τους O’ Brien και Barret στις κιθάρες μαζί με μερικά από τα καλύτερα solo που μας έχουν προσφέρει μέχρι στιγμής και τέλος ο συμπαθέστατος γίγαντας George “Corpsegrinder” Fisher συνεχίζει να βρυχάται πίσω από το μικρόφωνο φτύνοντας στην μούρη μας τους τόσο πολυαγαπημένους στίχους τους.
Οι Cannibal Corpse αποδεικνύουν για ακόμα μια φορά ότι όχι μόνο δεν έχουν ξεμείνει από ιδέες και ενέργεια αλλά συνεχίζουν απτόητοι να περιγράφουν την βία και τη φρίκη με τον δικό τους μοναδικό τρόπο όπως την πρώτη μέρα πίσω στο μακρινό 1990. Και είμαι σίγουρος πως το “A Skeletal Domain” θα αποτελέσει δίσκο σταθμό στην μελλοντική πορεία τους. Αρχηγοί με όλη τη σημασία της λέξης. ΗAIL THE CANNIBALS.
672 
