Με το ντεμπούτο τους “Portal Of I”, οι Ne Obliviscaris έκαναν πολλούς φίλους του θαρραλέου progressive metal να στρέψουν το νου τους προς τη χώρα των καγκουρό, την Αυστραλία, έδρα της μπάντας.
Θαρραλέο γιατί το μείγμα prog, thrash, death και σε σημεία black που προσέφερε αυτό το σεξτέτο, παρά τις ετερόκλητες καταβολές του, ακουγόταν συμπαγέστατο, οικείο στ’ αυτιά και κέρδισε αμέσως πολλούς φίλους της “δύσκολης” μουσικής. Και είμαι σίγουρος ότι με το δεύτερο (και βασικό για την πορεία μιας μπάντας όπως έχει δείξει η εμπειρία) album τους, με το ολόφρεσκο “Citadel”, θα κερδίσουν ακόμη περισσότερους.
Η φόρμουλα των Αυστραλών δεν έχει αλλάξει ως προς το τεχνικό της πρόσωπο, αλλά κατά κάποιο τρόπο έχουν μεταβληθεί οι επιρροές της μουσικής που αναδύονται κατά την ακρόαση. Εξαιρετικά αλισβερίσια μεταξύ του death metal των Arsis (θα το ξαναπώ, ίσως οι μεγαλύτεροι εκφραστές του δόγματος των Death εν τω σύγχρονο βίο) και της jazzεμένης νοοτροπίας των Cynic (“Part II: Triptych Lux”), με εύηχες εναλλαγές ανάμεσα στα καθαρά φωνητικά του βιολιστή Tim Charles και στα harsh θηριώδη του Xen, θηριώδες drumming από τον Dan Presland που σε παρασύρει στα speed μέρη και οργιάζει στα ρολαρίσματά του ανάμεσα στις ατμοσφαιρικές στιγμές του album, αψεγάδιαστο και λεπτομερή ήχο και μια “ζεστασιά” που βγαίνει κατ’ ευθείαν από μπάντες όπως οι Enchant.
Κατακαύλωσα με την Insomniumική σφαγή του “Pyrrhic”, με την Arcturus meets Dan Swano αισθητική του φοβερού “Blackholes” και την επικότητα που αποπνέει, ενώ τα τρία instrumental, το intro “Wyrmholes”, το καθαρά βιολιστικό solo “Reveries” και ο επίλογος “Contortions” δηλώνουν με σαφήνεια τη σχετική doomίλα και μελαγχολία του “Citadel”.
Με αυτό το, σκοτεινής αισθητικής, δεύτερο εγχείρημά τους, οι Ne Obliviscaris δίνουν τα εχέγγυα μιας πολύ καλής κυκλοφορίας και ο χρόνος που θα διαθέσεις για να βιώσεις το “Citadel” σε καμία περίπτωση δεν θα τον θεωρήσεις χαμένο. Μακριά από ανούσια “δάκρυα”, πορωτικότατοι στα τεχνικά death metal riff τους και με άρτια απόδοση στο παίξιμο, δεν με άφησαν παραπονεμένο ή με κάποια εμφανή αδυναμία να με βασανίζει. Οι φίλοι της intellectual μουσικής, καλά θα κάνουν να ρίξουν μια αυτιά στο album, αν και πιστεύω ότι αν αυτό συμβεί, θα το ξαναβάλουν στην playlist τους, πολλές φορές ακόμη…
611 
