Τα τέσσερα φιλαράκια αυτά από τη Φιλαδέλφεια (όχι αυτήν αγαπητέ ΑΕΚτση) κυκλοφόρησαν στις 4 Νοεμβρίου το πρώτο τους full length από την μοναδικά τιτλοφορημένη Brutal Panda Record (μα καλά που τα βρίσκουν αυτά τα ονόματα;).
Μετά από μια σειρά EP και Split οι εκλεκτοί Αμερικάνοι αποφάσισαν να μας παρουσιάσουν μία πιο ολοκληρωμένη δουλειά που θα αγαπήσουν οι φίλοι του post-hardcore θορύβου και όχι μόνο.
Συγκεκριμένα αν θεωρείτε τους εαυτούς σας οπαδούς των τρομερών Refused (που, επί του πιεστήριου, αποφάσισαν να γίνουν τελείως μαλάκες και να διώξουν το ιδρυτικό μέλος Jon Brannstrom), των Drive Like Jehu, αλλά και παλαιότερων κανίβαλων, όπως Jesus Lizard (του ψυχασθενή David Yow) και Shellac του εκκεντρικού Steve Albini, τότε είστε στο σωστό μέρος.
Οι Ladder Devils δε μασάνε και δεν αναμασάνε, γιατί ναι μεν στηρίζουν τον ήχο τους στα ως άνω γκρουπ, εντούτοις προσθέτουν τη δική τους πινελιά κάνοντας τον να ακούγεται λίγο πιο γαργαλιστικός στους γοφούς. Το προϊόν, συνεπώς, ακούγεται αρκετά χορευτικό και δεν παύει όπως οι πρόγονοι του συγκροτήματος να συνεχίζει το αέναο πείραμα του λεγόμενου noise rock. Κάποιες φορές ένα μαύρο βαλσάκι συνοδευόμενο από φυσικό πιάνο (“Land of Beauty”) ακολουθείται από ένα a-la Nirvana ριφάκι, όπως αυτό του “Eye of the Mundane” που και αυτό δίνει τη σειρά του στον μπασάτο και με ξυμένες πειραματικές κιθάρες επίλογο του “Dumb Jokes”. Και έχεις φτάσει ως εδώ βιώνοντας όλη την προηγούμενη περιπέτεια που προσφέρει το “Clean Hands”. Υπάρχουν groovάτα riff όπως το βαρύ “The Combine” με το αρρωστημένο slide lead-άκι, το μανιασμένο (και αρκετά Refused) “Hunt for Life” και το σουμπαπ σουμπαπ με το χαοτικό beatdown στη μέση του “Nameless, Faceless”. Όλα αυτά σε ένα οικονομικό πακέτο.
Αυτό δε σημαίνει, βέβαια, ότι το άλμπουμ, στο σύνολό του, είναι παιγμένο για τα αυτιά όλων, ούτε ότι είναι κάτι απόλυτα πρωτοποριακό. Οι δομές είναι χαλαρές και επαναλαμβανόμενες μέσα σε ένα κομμάτι (όπως θα έπρεπε να είναι), πράγμα που ίσως να κουράζει τον ανεκπαίδευτο ακροατή, αλλά δε σημαίνει ότι οι τύποι το παπαρίζουν κιόλας γιατί οι διάρκειες είναι ακριβώς όσο θα έπρεπε και ξέρουν πολύ καλά τι να παίξουν. Μην περιμένετε, λοιπόν, κάτι νευρικό ή νευρωτικό ή κοφτό ή ριφάτο στηριζόμενοι στο συνθετικό “hardcore” της όλης ιστορίας, γιατί χάσατε. Αρκετά καλή προσπάθεια και με προοπτικές για το μέλλον. Εδώ θα είμαστε και θα τα λέμε.
420 
