Οι Disemballerina ξεκαθαρίζουν τις προθέσεις τους από την αρχή, σου λένε στα ίσα ότι το άλμπουμ έχει να κάνει με τον θάνατο, το εξώφυλλο και artwork είναι έγχρωμες φωτοτυπίες νεκρών πουλιών που έβγαζε κρυφά ο βιολίστας/αρπιστής κ.α. του γκρουπ Myles Donovan κρυφά σε αλυσίδα φωτοτυπάδικων στο Portland OR όπου είναι και η βάση τους, και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο δίσκος ξεκινάει με τον ηχογραφημένο επιθανάτιο ρόγχο μιας στενής φίλου του προαναφερθέντα Donovan.
Όσοι είστε ακόμα μαζί μας αναλαμβάνετε πλήρη ευθύνη για τα αποτελέσματα αυτού του δίσκου στη ψυχολογία σας.
Μουσικά μιλώντας, οι Disemballerina απαντάνε την ερώτηση αν μπορείς να βγάλεις βαριά metal ατμόσφαιρα χρησιμοποιώντας μόνο ακουστικά όργανα, και σε αντίθεση με κολπάκια τύπου Apocalyptica, το κάνουν σωστά και δημιουργικά. Αν φέρνει κάτι στο μυαλό μουσικά αυτό είναι οι Amber Asylum, Harvestman και ίσως και οι Agalloch και Bee and Flower. Το “Undertaker” στηρίζεται κυρίως στις ακουστικές κιθάρες και τα μαντολίνα της Ayla Holland, βιόλα, τσέλο και λοιπά έγχορδα “δωματίου” των Donovan, Christensen και Schmidt, χωρίς φωνητικά, και ο μόνος όρος που μπορεί να περιγράφει την μουσική τους κατ’ εμένα είναι το doom folk, όπως τους έχουν χαρακτηρίσει σε ξένες δημοσιεύσεις .Κατά κύριο λόγο μελωδικοί και μελαγχολικοί με κάποια πιο “οργισμένα” ξεσπάσματα, πάντα σκοτεινοί και πανέμορφοι, καταφέρνουν να καταπιαστούν με το concept χωρίς να γίνονται γραφικοί και ακόμα και η “ενοχλητική” εισαγωγή που σε οποιαδήποτε άλλη μπάντα θα φάνταζε χυδαία εδώ είναι όχι απλά ταιριαστή αλλά και απροσδόκητα τρυφερή.
Παρά το πανέμορφο σύνολο του “Undertaker”, δεν ξέρω κατά πόσο θα το πρότεινα ανεπιφύλακτα στον οποιονδήποτε. Είναι άλμπουμ που θέλει κάποιες αντοχές. Πάντως είναι ιδανικό για μας που σιχαινόμαστε τα Χριστούγεννα, απλά βάλτο να παίζει στην οικογενειακή συγκέντρωση και παρακολούθα τους υπόλοιπους αρχικά να μπερδεύονται, στη συνέχεια να χλομιάζουν και στο τέλος να κοιτάνε με νόημα εναλλάξ τις φλέβες τους και το μαχαίρι στην πιατέλα του christmas cake.
608 
