Με το ομώνυμο πρώτο άλμπουμ τους οι Νεοζηλανδοί The Jury and the saints έχουν ήδη κερδίσει τις εντυπώσεις του mainstream μουσικού τύπου, κάτι το οποίο προσωπικά δεν μου λέει απολύτως τίποτα καθώς η αλήθεια είναι πως εμένα ότι είχα ακούσει με είχε αφήσει λίγο χλιαρό.
Για να είμαι δίκαιος όμως θα προσεγγίσω το άλμπουμ από δύο διαφορετικές οπτικές (κοινώς “θ’ κάνου μια έτσι κι θα του περικυκλώσ’”).
Σαν μελωδικό Punk rock συγκρότημα, αυτό που υποτίθεται ότι είναι δηλαδή, και οι The Jury and the saints με αφήνουν αδιάφορο. Ανήκουν στην κατηγορία των Fall Out Boy και Strike Anywhere, ελαφρώς πιο δυναμικοί από τους πρώτους και λιγότερο γκαζωμένοι από τους δεύτερους, χωράνε κάπου στη μέση της κλίμακας του μελωδικού ραδιοφωνικού emo/punk (emo με την νέα έννοια, καμία σχέση με την παραδοσιακή). Άμα βάλεις και μια δόση από τους Everclear του συμπαθέστατου τζάνκι Art Alexakis έχεις βρει τη συνταγή των Νεοζηλανδών.
Αυτά όλα όμως που τους κάνουν αδιάφορους σαν punk (αντικειμενικά τώρα, έχουν κυκλοφορήσει δεκάδες καλύτεροι μελωδικοί punk δίσκοι τα τελευταία χρόνια), τους κάνουν ένα αξιοπρεπέστατο mainstream πανκίζον ροκ συγκρότημα, ότι πρέπει για κολεγιακό ραδιόφωνο στο Αμέρικα και για soundtrack σε ρομαντικές κωμωδίες.
Άμα λοιπόν ψάχνεις κάτι χαλαρό, πανκίζον, ραδιοφωνικό και σχετικά ουδέτερο για φέτος οι The Jury and the saints είναι το next big thing, επένδυσε άφοβα. Άμα από την άλλη ψάχνεις σοβαρό, μελωδικό (αλλά και λιγουλάκι εμπορικό) αγνό punk rock, άστο καλύτερα και κοίτα κατά Rise Against και Fucked Up μεριές για εγγυημένα αποτελέσματα.
612 
