Είναι η τρίτη φορά, που ο υποφαινόμενος ασχολείται με τον τοίχο των μαύρων προβάτων και η συνάντηση του με αυτόν έχει γίνει θεσμός.
Με αφετηρία το Sludge, οι Αμερικανοί τυραννούν τις ψυχές μας από το 2008 και το ντεμπούτο τους “I am God songs” και η πρώτη μου γνωριμία μαζί τους έγινε το 2012 στο “No Matter Where it Ends”, όπου τα πράγματα ήταν πιο βαριά και υποχθόνια από τη νέα τους προσπάθεια “I’m going to kill myself”.
Με το ΕΡ “It Begins Again”, έδειξαν μια έλξη ιδιαίτερη με το post metal και τους ήχους που θυμίζουν Converge και Neurosis και στο τρίτο albums τους κάνουν ένα βήμα ακόμα έξω από το βάλτο. Η μουσική στο πρώτο “The Wailing and the Gnashing” είναι πιο κοντά στο rock από ότι στο metal και τα κομμάτια 10-λεπτης σχεδόν διάρκειας, αν εξαιρέσεις το τελευταίο “Metallica” (χα!) που ξεπερνά τα 32 λεπτά.
Στο δεύτερο “Tetsuo the Dead Man” (κουφάλες Neurosis τους έχετε κάνει όλους πουτανάκια σας), τα πράγματα γίνονται πιο γνώριμα με πιο μονολιθικά τύμπανα και σκισμένα φωνητικά και πράγματα συνεχίζουν με τον ίδιο τρόπο στο “White Pig”.
To τελευταίο “Metallica”, που ένας διάολος ξέρει γιατί πήρε αυτό το όνομα, το οποίο σου τσακίζει τους αυχενικούς σπονδύλους και ξεχνάει να τελειώσει, φτάνοντας τη διάρκεια του δίσκου στα 60+ λεπτά.
Είναι η καλύτερη στιγμή της μπάντας αναμφισβήτητα!
Μπορείτε να το ακούσετε ολάκερο, επισκεπτόμενοι τη σελίδα τους στο Bandcamp.
551 
