Η αλήθεια είναι ότι από τους πολλούς λόγους αιώνιας λατρείας που θα μπορούσα να έχω προς το heavy metal, ο σημαντικότερος ίσως να είναι το ότι αυτή η μουσική, ήταν η αιτία που εκτίμησα γενικά πάρα πολλά άλλα στυλ, αποκρυσταλλώνοντας μου μια για πάντα την σπουδαιότητά της.
Εξ αυτού του γεγονότος, η χαρά που νοιώθω όταν πέφτει στην αντίληψή μου κάποια ενδιαφέρουσα δουλειά από ηχοτόπια, εκ πρώτης όψεως εντελώς ξένα από τα συνήθη ύδατα μου, είναι πολλές φορές πολλαπλάσια, δικαιώνοντας για μια ακόμη φορά, την προσωπική μου αυτή θεώρηση.
Ο πρόλογος αφορά ένα πενταμελές σχήμα που δημιουργήθηκε περίπου πριν ένα χρόνο στην πολυαγαπημένη Θεσσαλονίκη, τους Woolbear, οι οποίοι πρόκειται σύντομα να κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους, ένα πάρα (μα πάρα) πολύ όμορφο δείγμα experimental / electronic pop / rock μουσικής, ηχητικά πανάλαφρης, με μια ευρεία γκάμα αισθητικών προορισμών.
Ακροβατώντας κάπου ανάμεσα στην φουτουριστική late 70’s – early 80’s pop και στην “αίγλη” του 90’s mainstream, με ορατές αλλά περιπετειώδεις επιρροές (η αύρα των Radiohead πλανιέται παντού, άλλες φορές πιο έντονα, άλλες φορές σε λανθάνουσα κατάσταση, όπως επίσης και πολλές άλλες εμφανίσεις tribute στιγμών προς άλλα σπουδαία ονόματα), η εντύπωση που μου προκάλεσε η συνθετική κουλτούρα αυτής της παρέας πήρε θετικότατο πρόσημο σε όλα τα επίπεδα.
Όλα τα τραγούδια έχουν να παρουσιάσουν αυτόνομο αξιέπαινο ενδιαφέρον, ερμηνευμένα από τον κιθαρίστα Στάθη Αγγελή ο οποίος διαθέτει μια πάρα πολύ καθαρή και συναισθηματική φωνή, που μου θύμισε πολλές στιγμές των Anthony Kiedis (και όχι μόνο λόγω των φωνητικών, αλλά και συνθετικά στο, με ύφος Red Hot Chilli Peppers, “A Space That Filled Itself” το οποίο περιβάλλεται από μια ελκτική post rock γλυκύτητα ή στο “ The Devil’s VCR” που μου έφερε στο νου μέχρι και τον Lindsey Buckingham των Fleetwood Mac) και εκτελεσμένα από καλούς μουσικούς οι οποίοι φανερά αγαπούν αυτό που κάνουν.
Μου άρεσε ιδιαίτερα η kraut rock οπτική των “Radio Silence” (με το “Freestyler” ηλεκτρονικό θέμα του) και στο καταπληκτικό εναρκτήριο “In Coma Berenices” (σχεδόν οκτάλεπτο τραγούδι, με έναν καθηλωτικό μινόρε επίλογο που ζωντάνεψε μπρός μου την εικόνα των ημίθεων Ansur με το απόμακρο πιάνο του), δυο κομμάτια που γυροφέρνουν στις τεχνοτροπίες των Ultravox / Kraftwerk / Jean-Michel Jarre και με πισωγύρισαν στις εποχές του Μητσιμπόνα και της Βουτυρίτσα (και φυσικά εννοώ τους μαθητές του Σωτήρη Μουστάκα στο έπος που ονομάζεται “Ροζ Γάτος”, όταν χόρευαν στο Dorian Gray – “μπα; διαβάζουμε και Όσκαρ Ουάιλντ;”), όπως επίσης τo πανέμορφo Radiohead / Portishead – like “With Guns And Biscuits” με τις γαμάτες μπασογραμμές του Σωτήρη Καρύδα και το πληρέστατο, καθαρά Explosions In The Sky νοοτροπίας, solo / επίλογό του και το “Hunter’s Game”, του οποίου το intro, οι Red Hot Chilli Peppers με ευχαρίστηση θα έκοβαν ένα δάχτυλο για να ενεπνευστούν. Ο ήχος είναι αρκετά καλός, το ύφος των Woolbear δεν έχει ιδιαίτερες τεχνολογικές απαιτήσεις, είμαι σίγουρος ότι η μπάντα θα δουλέψει πάνω σ’ αυτόν τον τομέα βελτιώνοντας τον στο άκρως ελπιδοφόρο, όπως αποδεικνύουν με αυτό το δισκάκι, μέλλον της.
Για να τελειώνω, το “Lunar Operator” με εξέπληξε ευχάριστα, είναι από αυτά τα albumάκια που στην αρχή δεν σου κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση αλλά που μετά από έναν αριθμό ακροάσεων, θέλεις να μιλάς γι’ αυτό σε όποιον βλέπεις μπροστά σου. Δεν έχω και τόσο θελκτικά βυζιά να σου αποδείξω πόσο καλό είναι αυτό το ντεμπούτο αλλά σχεδόν μου έρχεται να βγω στο μπαλκόνι να ουρλιάξω “είναι καταπληκτικό!” και εδώ που τα λέμε… αυτό ακριβώς πάω να κάνω…
1201 
