Οι Αθηναίοι Simplefast, ιδρύθηκαν το 2012 και μέχρι να φτάσουν στο σημείο να κυκλοφορήσουν την παρθενική τους δουλειά, αυτό εδώ το EP έξι τραγουδιών, έχουν συμμετάσχει σε πάμπολλα φεστιβάλ και διαγωνισμούς σχημάτων, αποσπώντας πλήθος κολακευτικών σχολίων.
Καθαρά μοντέρνο heavy metal, με πολλές επιρροές από τη δύναμη του thrash και την τεχνική πλευρά του core, το EP σφύζει από ενέργεια και η αγάπη των μελών γι’ αυτό που κάνουν είναι εμφανής. Όμορφα riffs από τους κιθαρίστες, που λοξοκοιτούν προς τις riffοσειρές των Metallica και των Annihilator (“Within Your Soul”, “Game Of Fate” επί παραδείγματι), τα solo του Νίκου Μαντά έχουν μια υποβόσκουσα pure classic metal αισθητική που γοητεύει, ενώ και το rhythm section των Νικόλα Τζαναβάρα (μπάσο) και Στράτου Μηδέλια είναι αρτιότατο, προσφέροντας πολυποίκιλους ρυθμούς.
Έχω κατά καιρούς, αλλά ευθαρσώς, δηλώσει ότι το ζήτημα των φωνητικών, είναι ένα ζήτημα καθαρά υποκειμενικό. Είναι θέμα αυτιού ρε παιδί μου, πως θα σου κάτσει. Στην συγκεκριμένη περίπτωση μου αρέσει η χροιά και η “υποτονικότητα” της φωνής του Φίλιππου Ρούσσου, αλλά νομίζω ότι υπολείπεται σε σχέση με το επίπεδο βαρύτητας που εν δυνάμει προσφέρει το υλικό του “Cursed”. Λίγο παραπάνω νεύρο, δεν θα έβλαπτε κανέναν, αν και νομίζω ότι είναι θέμα μίξης και ως πρωτόλεια προσπάθεια, είναι πλήρως κατανοητά τα όποια ψεγάδια.
Το υλικό των Simplefast έχει πολλές συνθετικές αρετές. Διαθέτουν μια προσωπική αίσθηση της μελωδίας, δεν είναι και το βαρύτερο metal που έχει ακουστεί, αλλά είναι τεχνικό και δίνει σίγουρα τον τίτλο “ελπιδοφόρα” στην μπάντα που το δημιούργησε, κάτι που αποδεικνύεται σε κομμάτια όπως το ομώνυμο “διαμαντάκι”. Με έναν βελτιωμένο ήχο (όχι ότι είναι κακός, αλλά μου έδωσε την αίσθηση του “υπερσυμπαγούς”, του “πνιγηρού”) είμαι σίγουρος ότι οι επόμενες προσπάθειες των παιδιών θα σχηματοποιηθούν σε κάποιο επερχόμενο full length debut, που θα λειτουργεί και ως σαφές ηχητικό στίγμα. Εύχομαι καλή δουλειά. Ταλέντο, υπάρχει.
677 
