To 2012 ήταν ένα από τα ωραιότερα album το “CVI” (review) των Royal Thunder.
Έκτοτε το ζευγάρι, μόνο στη μουσική πλέον, Miny Parsonz (μπάσο, φωνή) και Josh Weaver (κιθάρα) αποφάσισε να βγει στον ήλιο, ανεβάζοντας το tempo και ελαφρύνοντας την doom ατμόσφαιρα.
Η φωνή της Miny εξερευνεί πιο 70s hard rock μονοπάτια, αφήνοντας πίσω την κατάθλιψη και προσπαθώντας σε πιο mainstream μελωδίες. Μιλάμε πλέον για ένα άλλο group!
Και ξεκινάμε!
Πρώτο θετικό: Διάρκεια 59 λεπτά. Χορταίνεις και περισσεύει.
Δεύτερο Θετικό: Παραγωγή διαμαντένια και όχι ρετρολάγνα.
Τρίτο Θετικό: Είναι μουσικάρες τα άτομα και αναβιώνουν σωστά τα 70s χωρίς να κλέβουν απροκάλυπτα
Τέταρτο Θετικό: Η Miny έχει φωνάρα και πλέον (ώρες ώρες μου θυμίζει την Courtney Love για κάποιο λόγο), την αφήνει ελεύθερη και σε θέση πρωταρχική στο σύνολο.
Οι Royal Thunder τσιμπούν το ζεπελλινικό ριφ και το ράβουν πάνω σε δικό τους πατρόν, σύγχρονης έντονης μουσικής παραγωγής και δεν φοβούνται να κατεβάσουν και ταχύτητα εν μέσω τραγουδιών (“Time Machine”).
Κομμάτια σαν το “The Line”, “Glow” και “Ear on the Fool”, σε κάνουν να πιστέψεις σε αυτό το συγκρότημα και να μη σε χαλάει η απότομη στροφή τους στο φως.
Στο τέλος, με περίμενε μια ιστορία σε δύο μέρη και τίτλο “The Bear”. Το πρώτο μέρος είναι γεμάτο blues ενέργεια και φωνητικά μεταξύ Janis Joplin και Pj Harvey, ενώ στο δεύτερο μέρος επικρατεί το πιάνο της κυρίας Parsonz και κλίμα Tori Amos.
Χμ… Νομίζω πως θα το καταπιώ και στο τέλος θα μου αρέσει τόσο που θα ζητώ και άλλο. Δε σας κρατώ κακία που αλλάξατε, μου αρκεί που το κάνατε σωστά!
717 
