Μια φορά και ένα καιρό υπήρχε ένα γκρουπάκι που όλοι οι γραικομεταλλάδες γούσταραν να μισούν.
Έκαναν βλέπετε την αμαρτία να αλλάξουν στυλ από βορειοευρωπαϊκό death metal σε κάτι μετα-punk, πιο κοντά στους Killing Joke, και το ονόμασαν “Feel Sorry for the Fanatic”. Η κίνηση αυτή δεν ήταν καθόλου άσχημη, το 1996 που έγινε αυτό το ευρωπαϊκό θανατομέταλλο είχε ήδη κουραστεί, οι μπάντες του είδους όπως Gorefest και Atrocity το εγκατέλειπαν για κάτι διαφορετικό και όσες έμειναν έπαιζαν Β’ κατηγορία στους Dismember και Pungent Stench. Δυστυχώς οι καθυστερημένοι «σκληροί» της εποχής θεωρούσαν πως όποιος παίζει κάτι βαρύ και κιθαριστικό αλλά μη metal ήταν κλώνος των Nirvana (μόνο αυτούς ήξεραν, μην τους βάζετε δύσκολα) και πρέπει να καεί στην πυρά. Έτσι οι Morgoth άκουσαν τα χειρότερα και εξαφανίστηκαν κάτω από τη συνεχή λάσπη των ίδιων νεάντερταλ που έκαναν θεούς τους Iced Earth.
20 χρόνια μετά, όσοι τους βρίζανε έγιναν σκυλάδες ή ανακάλυψαν το metalcore, και οι Morgoth επιστρέφουν με το “Ungod” και θερίζουν κώλους. Εμένα προσωπικά δεν θα με χάλαγε να συνέχιζαν εκεί που έμειναν με το “Feel sorry…” αλλά οι Γερμανοί είχαν άλλα σχέδια. Όπως το 1996 βαρέθηκαν τα ίδια και τα ίδια και είπαν να πειραματιστούνε, το 2015 που η κουτσή Μαρία παίζει post-whatever είπαν να ρίξουν λίγο γκάζι και να κοπανήσουν κανένα σβέρκο.
Παλιομοδίτικο groovy θανατομέταλλο, της Γηραιάς Ηπείρου νοοτροπίας, λες και δεν πέρασε μια μέρα από όταν μεσουρανούσαν οι Asphyx, Grave και Benediction, με τη διαφορά ότι τώρα η σκηνή είναι κενή, οι δεκάδες μπάντες έχουν αποδεκατιστεί και πλέον μια μπάντα που κακά τα ψέματα έπαιζε αναπληρωματική έχει την ευκαιρία να δείξει την αξία της. Και το κάνει θεαματικά. Καιρό είχα να ακούσω τόσο καλό, αγνό 90’s death metal, το “Ungod” πραγματικά σε γυρνάει στην εποχή που η Nuclear Blast ήταν μια σοβαρή underground εταιρεία και όχι μια glam metal επιχείρηση, και το κυκλικό headbanging ήταν στην ημερήσια διάταξη.
Τελικά οι Morgoth μπορεί να μην έγιναν ποτέ μεγάλο όνομα, αλλά ακόμα μια φορά ταΐζουν σκόνη πολλούς που τους αμφισβήτησαν, μακάρι να υπάρξει συνέχεια, γιατί νομίζω μόλις βρήκαμε σημαιοφόρο του παλιομοδίτικου ευρωπαϊκού death metal, και σε όποιον δεν αρέσει, ξυδάκι.
654 
