Να ένα δισκάκι που ταιριάζει απόλυτα με τις μεσημεριανές περιπλανήσεις σου στην έρημο της Καλιφόρνια. Τι; Δε μένεις εκεί; Πακέτο…
Οι Perfect Blue Sky είναι δύο χίπηδες που επιδίδονται σε ψυχεδελικό rock παλαιάς κοπής, με πολλές country αναφορές και γενικά απογυμνωμένες από πολλά όργανα, συνθέσεις.
Αρκετά ταξιδιάρικη διάθεση, γερές δόσεις από Janis Joplin, όμορφα τραγουδάκια που σε πάνε πίσω στα ‘60s. Ως εκεί όμως. Πλάκα έχει η όλη φάση, αλλά το “Emerald” προορίζεται σε ένα κοινό που περπατάει ηθελημένα χωρίς παπούτσια στο δρόμο και κάνει μπάνιο μια φορά στις 15 μέρες.
Η ακουστική κιθάρα παίζει βασικό ρόλο, με τον Bob Dylan να αποτελεί μεγάλη σχολή για το ντουέτο, αλλά γυρνάει μπούμερανγκ διότι, κακά τα ψέματα, ούτε ο ίδιος ο Dylan από ένα σημείο και μετά δε μπορούσε να βασιστεί στην ίδια του τη μανιέρα, πόσο μάλλον μια τυχαία τύπισσα από την Αυστραλία και ο Σουηδός φίλος της.
Ιδανικό soundtrack- χαλί για καλοκαιρινές εξορμήσεις στην αμμουδιά, σε φάση αράζω δίπλα από το κύμα και έχω τους Perfect Blue Sky να παίζουν χαμηλά, έτσι για να σπάει η ησυχία.
Έτσι είναι δυστυχώς, όταν αποφασίζεις να κάνεις την καύλα σου, μη έχοντας επίγνωση το πόσο έχει κουράσει η όλη φάση με το revival.
Και στην τελική, καλό το αναμάσημα και οι επιρροές, αλλά τα τραγούδια δε δικαιολογούν το γιατί να βάλω το “Emerald” να παίξει αντί ενός δίσκου που όντως κυκλοφόρησε 50 χρόνια πριν.
604 
