Είτε σου αρέσει, είτε όχι, οι Faith No More ήταν και είναι ένα από τα επιδραστικότερα συγκροτήματα της μουσικής ιστορίας.
Και το ότι διέλυσαν το μαγαζί στην ακμή τους αδιαφορώντας για πάμπολλα χρόνια για τυχόν reunion, λέει αρκετά για το ποιόν τους. Το “second coming”, όπως είχε ονομαστεί η περιοδεία επανασύδνεσής τους το 2009, ήρθε μονάχα όταν εκείνοι αποφάσισαν και τα sold-out shows έδειξαν πως η κληρονομιά τους δεν είχε φθαρεί.
Ύστερα από εκτεταμένο tour, και ενώ οι ίδιοι δεν ένιωθαν έτοιμοι στην αρχή για κάποια νέα κυκλοφορία, τα live άνοιξαν την όρεξη του σχήματος και αναπόφευκτα μπήκαν στο studio.
Η σύνθεση είναι ίδια με εκείνη του “Album of the Year” του 1997 και για αυτό εύλογα ο ήχος πλησιάζει περισσότερο το εν λόγω album, χωρίς όμως να αποτελεί κάποια συνέχειά του. Μη διανοηθεί κανείς εν έτει 2015 και περιμένει από μια μπάντα που επαναπροσδιόρισε πολλάκις το ηχητικό τοπίο των ‘90s, να κάνει το ίδιο και τώρα. Ας μην είμαστε πλεονέκτες!
Το “Sol Invictus” δε μοιάζει ιδιαίτερα με κάποια από τις προηγούμενες δουλειές των Faith No More, αν και η αλήθεια είναι πως κανένα album τους, από την έλευση του Patton και μετά, δε μοιάζει με κάποιο άλλο. Πάντα το σχήμα βρισκόταν ένα βήμα μπροστά από την εποχή του και από τη μουσική του την ίδια. Ε, και όταν απέχεις 18 χρόνια, λογικό είναι να βγάλεις κάτι που παραπέμπει στο “τώρα” και όχι σε κάποιο αναμάσημα του παρελθόντος, το οποίο ναι μεν θα λειτουργούσε αρτιότερα εμπορικά, αλλά δε θα θύμιζε σε τίποτα τις τακτικές των FNM, οι οποίες απείχαν πάντα από το “εύκολο” και το κερδοφόρο.
Από τις πρώτες κιόλας νότες το “Sol Invictus” καθιστά σαφές πως δε θα βρεις τα ξεσπάσματα και τον τσαμπουκά που ενδεχομένως να αποζητούσες, αλλά την ποιότητα, την ωριμότητα και τον πειραματισμό πέντε καλλιτεχνών από 47 έως 52 ετών.
Ο δίσκος διαθέτει εξάρσεις, αλλά δε βασίζεται σε αυτές. Προτιμάει μια άλλη οδό, πιο προοδευτική, αλλά συνάμα πιο “λογική”, μέσα από την ούτως ή άλλως δεδομένη παράνοια του Mike Patton και της αλλοπρόσαλλης παρέας του.
Με ρωτάς αν είναι το comeback που προσδοκούσα; Στην περίπτωση μιας τέτοιας μπάντας είναι ανώφελο και ίσως πρόστυχο το να προσπαθήσεις να προτρέξεις και να διαθέτεις άποψη για το “πως θα έπρεπε να είναι”. Η αντικειμενικότητα χάνεται παραδειγματικά και ο δίσκος θα “μιλήσει” περισσότερο σε αυτούς που έχουν όντως τα αυτιά τους ανοιχτά και δεν ψάχνουν κάποιο εν δυνάμει hitάκι προκειμένου να το ζητάνε στα μαγαζιά.
Νομίζω πως ο καταλληλότερος χαρακτηρισμός για το “Sol Invictus” είναι “ήρεμη δύναμη”. Και να ξέρετε πως θέλει το χρόνο του (όπως άλλωστε κάθε πόνημα των Faith No More), ενώ ακούγεται μονάχα δυνατά. Εξαιρετικό, αν και δεν περίμενα τίποτα λιγότερο… Welcome back motherfuckers… It’s been a long time!
689 
