Ο Matthew Bellamy έχει δηλώσει στο παρελθόν ότι θα ήθελε να ανατινάξει αρένα στην οποία θα έπαιζαν live οι Muse, όμως ο δίσκος που κυκλοφόρησαν το 2012 δεν θα έψηνε και κανέναν αυτόχειρα να χαραμίσει έτσι την τελευταία ever συναυλία του.
Γεγονός είναι φυσικά το ενδεχόμενο να άρεσε πάρα πολύ σε ένα μεγάλο ποσοστό κόσμου, όπως τους πιστούς οπαδούς τους που γουστάρουν όταν μια από τις αγαπημένες τους μπάντες πειραματίζονται/ διαφοροποιούνται, ή τους άλλους που νιώθουν υποχρεωμένοι να το κάνουν από πτυχές του οργανισμού τους που πάσχουν από ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Τέλος πάντων, καλό ήταν το “The 2nd Law”. Or Not.
Μετά από μια ακόμα περιοδεία χωρίς Ελλάδα, οι Muse ανακοίνωσαν γοργά την επιστροφή τους στο studio, βίασαν το Instagram με καινούργιες φωτογραφίες από τις ηχογραφήσεις και τα διαφορετικά κουρέματα του Bellamy και δήλωσαν ότι θα επιστρέψουν στον ωμό κιθαριστικό rock ήχο. Τώρα που έχουμε στην διάθεση μας το “Drones” λοιπόν είμαστε και στην ευχάριστη θέση να συμφωνήσουμε πως κάτι τέτοιο όντως έγινε.
Αν και το album ξεκινά με το “Dead Inside”, μια πάρα πολύ καλή αλλά όπως και να ‘χει μπασταρδεμένη του “2nd Law” rock σύνθεση, ο δίσκος παίρνει γρήγορες στροφές με τα απανωτά rock hits “Psycho”, “Reapers” και “The Handler” με το “Mercy” -ή αλλιώς το αδερφάκι του “Starlight”- κάπου στο ενδιάμεσο. Τα παραπάνω αποτελούν τον μισό νέο δίσκο των Άγγλων και τα πράγματα αποδεικνύονται πάρα πολύ καλά.
Το υπόλοιπο μισό του δίσκου ποικίλλει σε υλικό. Αρχικά φέρει το “Defector”, μια αργή και casual rock ευκαιρία για ένα από τα ομορφότερα guitar solos των τελευταίων τριών Muse δίσκων. Το “Revolt” που ακολουθεί διαθέτει έναν ασυνήθιστα αισιόδοξο ήχο με 80s american rock επίστρωση πριν από το πολύ χαλαρό και σχεδόν post “Aftermath” που θα κολλούσε άψογα σαν κλείσιμο του δίσκου. Το δεκάλεπτο “The Globalist” που ακολουθεί ξεκινά με έναν ιδιαίτερο Pink Floydικό ήχο που εν συνέχεια εξελίσσεται σε μια progressive εκδοχή του “New Born” και του “Plug in Baby” από εποχές “Origin of Symmetry”. Ύστερα έχουμε το κλείσιμο του “Drones” με την ομότιτλη acapella σύνθεση.
Το album νούμερο επτά των Muse επιστρέφει στον ήχο που έπρεπε από το 2006, όταν μετά από το “Black Holes and Revelations” μας άφησαν για μια σύντομη -αλλά ομολογουμένως ευχάριστη και με ορισμένες φοβερές στιγμές- και διαφορετική διεύρυνση του μουσικού τους ρεπερτορίου.
1017 
