Η Victory αποφάσισε εν τέλει να ακολουθήσει το σύντομο δρόμο της φλωριάς περιλαμβάνοντας πλέον στο δυναμικό της περισσότερες post-hardcore, metalcore και pop-punk μπάντες, ενώ φαίνεται να παραγκωνίζει σταδιακά τα αμιγώς hardcore συγκροτήματα.
Δεν είμαι σε θέση αν αυτό είναι καλό ή κακό, ηθικό ή ανήθικο, γιατί μία δισκογραφική εταιρεία είναι επιχείρηση που πρέπει να βάζει πρώτα το οικονομικό της όφελος.
Αυτό το pop punk/post hardcore κουιντέτο από τη Virginia, λοιπόν, είναι η πιο πρόσφατη επένδυση της Victory, που, μετά από 5 έτη ύπαρξης κι ένα EP, μπήκε στο roster της για να κυκλοφορήσει το πρώτο LP του.
Η παρούσα κυκλοφορία απευθύνεται κυρίως σε οπαδούς των Paramore, New Found Glory και Taking Back Sunday, οπότε αντιλαμβάνεστε ότι οι γλυκερές μελωδίες και τα πιασάρικα χορωδιακά φωνητικά είναι η βάση του δίσκου τούτου (τουπάτου). Οι Broadside σίγουρα κατέχουν αυτό που παίζουν, αν ωστόσο ξεπεράσεις το τείχος της υπερβολικά γυαλισμένης παραγωγής, για την οποία είναι υπεύθυνος ο Kyle Black (Paramore, New Found Glory), που ειλικρινά τους κάνει να ακούγονται τελείως νερόβραστοι σε κάποια σημεία. Κυρίως θάβεται η φωνή του frontman, η οποία για κάποιον λόγο, ανικανότητα ή τρικ παραγωγής, ακούγεται καθ’ όλη, σχεδόν, τη διάρκεια του δίσκου διπλογραμμένη και τελείως συνθετική. Χώρια του γεγονότος ότι σε σημεία η ενορχήστρωση κόβεται για να αντικατασταθεί από ανούσια μπιμπλίκια, που πραγματικά δεν έχουν κανένα άλλο στόχο παρά να προσδώσουν μία πιο εύπεπτη χροιά σε κάτι ήδη αρκετά ελαφρύ. Εν μέρει το παραδέχεται και η μπάντα στο newsletter λέγοντας ότι πήγαιναν για κάτι πιο βαρύ και καταλήξανε σε πιο pop προσέγγιση.
Προσέξτε: η μουσική που γράψανε στο παρόν οι Broadside δεν είναι άσχημη, αν και αυτός ο πλανήτης δε χωράει κι άλλους Paramore, απλά είναι δύσκολο να είσαι νέα μπάντα και να γίνεται το δικό σου. Το χρήμα, όπως προαναφέρθηκε, πάντα αποτελεί μπούσουλα για μια οικονομική επιχείρηση. Αλλά πού χάνεται το μέτρο;
594 
