Αυτό το τρίο από το Winnipeg του Καναδά, από όπου κατάγεται και ο αγαπητός Neil, δεν έχει καμία σχέση με δίσκους όπως το “Harvest Moon”, ούτε καν με το “Ragged Glory” των Crazy Horse είναι η αλήθεια.
Οι Ken Mode στα 15 περίπου χρόνια ύπαρξης τους έχουν κάνει κάποιες εκπληκτικές επιλογές παραγωγών, όπως ο Matt Bayles και ο Kurt Ballou, ενώ για τον παρόντα δίσκο στρατολογήσανε το γνήσιο και πρωταρχικό τραμπούκο της σύγχρονης μουσικής που ακούει στο όνομα Steve Albini και εν μέρει μπορώ να πω ότι βρήκε ο γύφτος τη γενιά του.
Για τους μη μύστες οι Ken Mode είναι, αποδεδειγμένα με τεστ DNA, παιδί της παράνοιας των Shellac και του υπόλοιπου Αμερικάνικου noise rock συρφετού. Τα αδέρφια Matthewson ,με καινούργιο μπασίστα για να γεμίζει τα κενά, βγαίνουν για μία κόμη φορά παγανιά για να προσφέρουν απλόχερα το δώρο του ανεξέλεγκτου θορύβου. Το θορυβώδες post-hardcore μίασμα που παράγουν είναι κατ’ ευθείαν βγαλμένο από τα σπλάχνα του θορύβου των 90’s, με μπάντες όπως οι Jesus Lizard αλλά και οι προπομποί τους στα 80’s Scratch Acid, Pussy Galore και (προφανώς) οι Big Black.
Καλά δε μιλάμε πλέον για εκείνο το χαοτικό χάλι που πραγματικά τρόμαζε και τους πιο ακραίους των ακραίων, αλλά για τη λίγο πιο γυαλισμένη και εξευγενισμένη εκδοχή αυτού, οπότε όσοι είστε νοσταλγοί μη ξαφνιαστείτε με το απρόσμενο τσέλο (τσέλο, τσέλο, τσέλο) στο “The Owl”, γιατί κύριοι, έχουμε εξευγενιστεί από τότε και θέλουμε λίγη κουλτούρα. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι οι KM νερώσανε το κρασί τους και αποκηρύξανε τις ρίζες τους, γιατί ο παρών δίσκος είναι POP και όχι με τη μουσική έννοια. Στο ίδιο, προαναφερθέν κομμάτι το μπάσο βαράει κατάστηθα και οι στίχοι απαγγέλλονται με μένος, ενώ οι κιθάρες κόβουν σαν δρεπάνια όποτε κάνουν την ηχηρή εμφάνιση τους, χώρια, βέβαια, του ότι οι παραμορφώσεις, ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις, ακούγονται σαν τεντωμένα καλώδια που τα ξύνουν με ξυράφια (τι ήπια ρε πούστη πάλι). Δεν αναφέρω τη νοσηρή ατμόσφαιρα που πάει πακέτο με το ηχοτοπίο τούτο. Και σε συνδυασμό με την επαναδραστηριοποίση των Cherubs και Shellac, μήπως έχουμε αναβίωση. Δε νομίζω. Σιγά μη ξέφευγε κάτι τέτοιο από το μόνιμο τρόφιμο και κάτοικο του εγκληματικού, γειτονικού Σικάγο. Come my fanatics!
595 
