Οι Σουηδοί Spearfish είναι ένα πολύ ενδιαφέρον trio που αποτελείται από σπουδαίους και εμπνευσμένους μουσικούς, “ψημένους” εδώ και χρόνια, παρά το ότι η αναφορά σ’ αυτούς ίσως και να μη σου λέει τίποτα ιδιαίτερο.
Αν και έχουν αποκτήσει μια κάποια φήμη κυρίως λόγω του γεγονότος ότι τα μέλη του αποτελούν κατά διαστήματα συνεργάτες σπουδαίων καλλιτεχνών (για παράδειγμα αυτή τη στιγμή οι Spearfish είναι η μπάντα που στηρίζει τον Jon English, ο οποίος είχε το ρόλο του Ιούδα στο musical αριστούργημα “Jesus Christ Superstar” και εδώ και χρόνια ακολουθεί solo καριέρα), εντούτοις το σχήμα δεν έχει ξεφύγει από τα όρια του underground παρά τα τρία πολύ αξιόλογα full length που έχει κυκλοφορήσει από το 2002 που σχηματίστηκε. Κάτι που εύχομαι διακαώς να αλλάξει με το νέο, συναρπαστικό LP που δημιούργησε αυτή η τριμελής ομάδα, το “In The Meantime…”, ένα εξαιρετικό δείγμα late ’70s – early ’80s hard/ prog rock.
Η μουσική των Spearfish είναι ορισμένη άμεσα στο σύμπαν των Rush, κάτι που σημαίνει ότι είναι πλήρως δομημένη πάνω στις μελωδικές φόρμες που ανέπτυξαν οι σπουδαίοι Καναδοί σε όλη τη διάρκεια της τεράστιας καριέρας τους. Όλη η προσπάθεια θυμίζει tribute αναφορά στα μνημεία των Rush και δεν θέλω καν να καπελώσω την αντικειμενική αξία της σπουδαίας μουσικής που παράγουν οι Σουηδοί με οποιαδήποτε συνειρμό που θα καταλήγει στη λέξη “αντιγραφή”, γιατί ακόμη και αυτός ο όρος για τους Spearfish πρέπει να θεωρηθεί ως τίτλος τιμής.
Έμεινα άλαλος με τα φοβερά solo των τραγουδιών του “In The Meantime…” που αποδίδει ο Peter Lundin, ένας πραγματικός ήρωας της κιθάρας. Καταπληκτικά μικρά, μελωδικά δοκίμια που έχουν τη στόφα όλων των σπουδαίων καλλιτεχνών που έδρασαν κατά τα, ακρογωνιαία για την Τέχνη, ’70s και που με την απόδοσή του ο κιθαρίστας, σε εξαναγκάζει ο ίδιος να τον τοποθετήσεις σε ανάλογη κλίμακα με αυτούς. Όπως επίσης ισοϋψής είναι και η απόδοση του μπασίστα/ τραγουδιστή Thomas Thulin που κεντάει με το όργανό του, γεμίζοντας κάθε δευτερόλεπτο των εκλεπτυσμένων συνθέσεων (αν και τα φωνητικά του θυμίζουν κάτι σαν Geddy Lee με κρεατάκια, δεν είναι άσχημα και τα συνηθίζεις μετά από πολύ λίγη ώρα, τελικώς εξυπηρετώντας τα θαυμάσια τραγούδια που απαρτίζουν το “In The Meantime…”) με τη συνοδεία του έξοχου, αφλύαρου και πολύ μελετημένου drummer Marcus Hoher, αναδεικνύοντας ένα πλήθος από πανέμορφους ακουστικούς συνειρμούς που σίγουρα δεν θα αφήσουν κανέναν φίλο του είδους ασυγκίνητο.
Μέσα σε ένα υψηλότατης στάθμης σύνολο, περιβαλλόμενου από μια άψογη παραγωγή, μετά βίας μπόρεσα να ξεχωρίσω κάποιο τραγούδι έναντι των υπολοίπων. Ξετρελάθηκα με τα “Put Me Down, Diamond”, “Gazing At the Moon”, “Inspiration”, “Conclusion” και “Time Will Come”, ύμνοι όλα τους, απαράμιλλης ομορφιάς και γλυκύτητας ενώ μου άρεσε πολύ το “South”, με κάτι από U2 να πλανιέται στον αέρα, δίνοντάς του έναν ανθεμικό χαρακτήρα, η prog άνεση και ανεμελιά του “Ursus Polaris” με τα αλλεπάλληλα chill-out layers του και η καθαρά Rushικού χαρακτήρα ταυτοποίηση του “Inspiration”.
Συμπερασματικώς, το “In The Meantime…” πρόκειται για ένα από τα καλύτερα δείγματα μουσικής που άκουσα από το εν λόγω εικαστικό ρεύμα εδώ και πάρα πολύ καιρό, είναι ένας άμεσος, ουσιαστικότατος, αφλύαρος δίσκος, από αυτούς που ενδυναμώνουν την ποίηση μέσω της μουσικής τους. Ένα απολαυστικό ταξίδι σε αλλοτινούς χρόνους, πάρα πολύ μακρινούς για τα συναισθήματα του σήμερα. Απαραίτητο για όλους έχουν σώα τα ώτα και κατά συνέπεια τας φρένας τους. Αν και για τα τελευταία, μετά την ακρόαση, δεν εγγυώμαι τίποτα. Είναι ικανοί να σε ξετρελάνουν. Από τώρα, σίγουρα μέσα στην 20άδα.
697 
