Νταξ, η επιφυλακτικότητα μου προς τις μπάντες που προέρχονται από τη “μπότα” (την Ιταλία ντε…) έχει εκδηλωθεί πολλάκις στο παρελθόν μέσω του βήματος του Rockway.gr και είναι γεγονός ότι έχω γονατίσει πολλές φορές σηκώνοντας τα χέρια σε στυλ Defoe στο Platoon, με δεδομένο ότι όλος αυτός ο σωρός “συμφωνικού” female -fronted και “prog” “metal” (με όλα τα εισαγωγικά, πλήρη του ρόλου τους), με έχει σχεδόν φοβίσει ανεπανόρθωτα.
Σε αντιδιαστολή αυτού του γεγονότος, όταν δεν πράττουν τα αναμενόμενα οι Ιταλοί και όταν αποφασίζουν να γίνουν λίγο πιο “επικίνδυνοι” μουσικά, έχουν τη δυναμική να σε εκπλήσσουν ενίοτε.
Οι Simple Lies από τη Μπολόνια (πόσες φορές μ’ έχεις στείλει κι εσύ στον κουβά, άντε μην ανοίξω το γαμώστομα πάλι), είναι μια χαλαρή και άνετη παρέα και το άθλημά της είναι το σύγχρονο hard rock που μεταλλίζει αφειδώς σε πολλά σημεία, αμερικανικής κυρίως σχολής και συγκροτημάτων όπως οι Black label Society, οι Hardcore Superstar, οι Alter Bridge, με μια έντονη μυρωδιά της αλητείας των Motley Crue και του attitude τους.
Τα δέκα τραγούδια του “Let It Kill” είναι ένα καλό δείγμα δυναμικής μουσικής, άμεσης, ιδανικής για καλοκαιρινές μπιροποσίες και με ένα παγκόσμιο feedback να συνοδεύει τον τελευταίο καιρό το ύφος που διαπραγματεύονται.
Αν και δεν υστερούν κατά πολύ των προαναφερθέντων ονομάτων, εντούτοις η μουσική τους είναι κεφάτη και σίγουρα τραγούδια όπως ο ομώνυμος metal υμνάκος με το φοβερό solo του (και με τα φωνητικά του Alessandro Rubino να μου θυμίζουν τον τραγουδιστή των Elvenking), τα πολύ καλά refrain των “Miss Anthropy”, “Past Frames” και “Symmetry of Love”, η πολύ καλή απόδοση των κιθαριστών Alberto Molinari και Manuele Pepe και η στιβαρότητα του rhythm section, δίνουν ένα θετικό πρόσημο σ’ αυτήν την κυκλοφορία. Δεν εκπλήσσει, αλλά δεν απογοητεύει κιόλας. Αρκετά ευχάριστο, σαν δροσερό φρουτάκι εποχής.
869 
