Πέμπτο full length και επιστροφή στο heavy από το κουαρτέτο από το Ηνωμένο Βασίλειο.
Η συνταγή σχετικά διαφοροποιημένη, από τους συνήθεις υπόπτους, πλην ενός, μιας και για δεύτερη φορά από το 1998 το μπάσο στη μπάντα αλλάζει χέρια, με τον Jami Mathias να αντικαθιστά τον Jason James, ο οποίος συμπορευόταν με το σχήμα από το 2003.
Πάμε στα του album όμως…
Η pop χροιά του “Temper Temper” και η αποστροφή της από μεγάλο μέρος των οπαδών των Bullet for My Valentine, ώθησε το σχήμα σε έναν εν μέρει επαναπροσδιορισμό, κάνοντας ένα βήμα πίσω σε ότι αφορά την εύπεπτη κατεύθυνση που είχαν πάρει, παραθέτοντας ένα album το οποίο φέρνει στο νου περισσότερο τις πρώτες τους δουλειές.
Οι συνθέσεις παραμένουν catchy, αλλά αποπνέουν μια πιο οργισμένη μουσική υφή, η οποία παρότι δεν τη λες και “ακραία”, είναι καλοδεχούμενη και από ότι φαίνεται αναγκαία στην ωρίμανση του ήχου του συγκροτήματος.
Βασικά, αν το “Venom” διέθετε ελληνικό υπότιτλο, αυτός κάλλιστα θα μπορούσε να είναι “οργισμένα νιάτα”, με τους όποιους συνειρμούς φέρει αυτό, θετικούς και αρνητικούς, να είναι σωστοί
Από όποια πλευρά κι αν το πάρουμε όμως, η αλήθεια είναι πως οι Bullet for My Valentine αποφάσισαν να σοβαρέψουν και να αποδείξουν πως υπάρχουν ακόμη περιθώρια εξέλιξης, απαντώντας παράλληλα σε όσους τους κατέκριναν με το “Temper Temper” του 2013.
Συνθετικά δεν είναι η καλύτερη δουλειά τους, αλλά σίγουρα είναι η πιο heavy τους, με τα “No Way Out”, “You Want a Battle? (Here’s War)”, “Broken” και “Pariah” να ξεχωρίζουν.
Μια ακόμη καλή κυκλοφορία από τους Bullet for My Valentine, που δεν ενθουσιάζει μεν, αλλά ολοκληρώνει ένα σερί πέντε στα πέντε από δίσκους που ακούγονται ευχάριστα και χαίρουν μιας υψηλής, για το είδος, ποιοτικής στάθμης.
660 
