Δεν υπάρχουν πολλά να ειπωθούν για τους Καναδούς death metallers που να μην έχουν ήδη ειπωθεί.
25 χρόνια στη πιάτσα με μια κυκλοφορία σταθερά ανά 2 χρόνια και το ίδιο line-up απο το Victims of the Fallen World του 1998 με εξαίρεση την αλλαγή drummer to 2013. Η τιμιότητα και ποιότητα είναι δυο έννοιες που συνοδεύουν τη μπάντα αφού όλες οι κυκλοφορίες τους κυμαίνονται σε ένα επίπεδο απο καλές έως πολύ καλές. Εξαίρεση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει το δωδέκατο πόνημά τους με το τίτλο Of Ghosts and Gods.
Ο δίσκος περιλαμβάνει 10 κομμάτια τσαμπουκαλεμένου και συνάμα μελωδικού death metal με τα riff να κρατάνε τα ηνία και τα solo να περνάνε τις μελωδικές γραμμές τους τόσο όσο. Αυτή είναι και η βασική διαφορά του δίσκου σε σχέση με το Waiting to the End to come του 2013. Περισσότερα riff και λιγότερα solo κάτι που φέρνει το δίσκο πιο κοντά στον ήχο του In the Arms of Devastation που κυκλοφόρησε πριν 9 χρόνια.
Ο Maurizio αποδεικνύει με άνεση γιατί συγκαταλέγεται στους κορυφαίους vocalists του ιδιώματος ενώ ο Stephane σηκώνει τη σημαία για όλους τους μπασίστες που νοιώθουν ότι έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Ίσως και να αποτελεί το κρυφό χαρτι του δίσκου αφου δεν υπάρχει ούτε ένα κομμάτι που να μην κάνει τα δικά του με ποιό χαρακτηριστικο το Hate Spirit. Οι λάτρεις των blastbeats δεν θα νοιώσουν αδικημένοι αφού όλος ο δίσκος ισορροπεί μεταξύ μελωδίας, ταχύτητας και καφρίλας.
Η παραγωγή του δίσκου κυμαίνεται σε άκρως επαγγελματικά επίππεδα, όχι πως περιμέναμε κάτι λιγότερο αλλά η δουλειά του Andy Sneap μπορεί να χαρακτηριστει σαν ιδανική τονίζοντας στο σύνολο αλλά και μεμονωμένα τα ατού της μπάντας.
Τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Το πακέτο είναι πρώτη ποιότητα. Δεν πρόκειται να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι αφού το Of Ghosts and Gods ακούγεται απο το εναρκτήριο Breaching the Asylum μέχρι και το The world is a Dying Insect με την ίδια ευχαρίστηση.
Ένας δίσκος που απευθύνεται σε όλους τους φίλους του Heavy Metal, και όχι μόνο του ιδιώματος, και αυτή είναι η μεγάλη μαγκιά του.
739 
