Το τι παίζουν, το δηλώνουν αυτομάτως οι ίδιοι οι αθηναίοι Domination στον τίτλο του πρώτου full length τους και δε νομίζω να υφίσταται αμφιβολία διαβάζοντας τον τίτλο “Infants Of Thrash”.
Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά, καταιγιστικό, σαρωτικό, ισοπεδωτικό, “τσαρούχικο” πιούρ 100% γκρικ θρας, τόσο νόστιμου, όσο και η φέτα από το αιγοπρόβειο του Μήτσου (φίλος και ταυτόχρονα τσομπάνος).
Οι Domination (με πολύ χαμηλό μέσο όρο ηλικίας – αν είναι έτσι από πιτσιρίκια, θα μας ρίξουν πολύ ξύλο όταν μεγαλώσουν), πέρα από τα δυο έξοχα δείγματα γραφής που μας παρουσίασαν από το 2012 που εμφανίσθηκαν δισκογραφικά (με το EP “Realm Of Crisis” και ένα χρόνο μετά με το mini LP “The Sacred Matrix”), επέδειξαν μια αξιοσημείωτη δραστηριότητα με πολλές συμμετοχές σε events και το όνομά τους συζητείται και εκτός συνόρων, πολύ δικαίως αν με ρωτάς, μέσω του θετικά προσημασμένου feedback που διαπίστωσα ερευνώντας διαδικτυακά τα της μπάντας τεκταινόμενα.
Το “Infants of Thrash” με την πρώτη ακόμη ακρόαση, δείχνει την ξεκάθαρη βελτίωση σε όλα τα επίπεδα σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές τους. Βελτίωση που ξεκινάει από τον πολύ αμβλυμένο ήχο (κάτι που συνιστά ευκολία κατά την ακρόαση, με τις πρίμες συχνότητες να συνυπάρχουν με το θηριώδες ρυθμικό υπόβαθρο των Άγγελου Καρατζά (drums) και Κώστα Λαζαρίδη (μπάσο), χωρίς να σου διακορεύει τα τύμπανα των ώτων σου), τα πανέξυπνα riffs των Κώστα Ευαγγελίου και Άρη Καρατζά (κιθάρες αμφότεροι και υπεύθυνοι για τους υπέροχους back φωνητικούς χουλιγκανισμούς – το πόσο λατρεύω αυτό το στιλιστικό στοιχείο στο thrash, είναι όντως ένα αντικείμενο που χρήζει ψυχανάλυσης) που ξανοίγονται πολλές φορές σε στριφνά ύδατα (μέχρι και πρώιμοι Skyclad πέρασαν συνειρμικά από το νου μου), ενδεικτικά της τεχνικής φύσεως του album και καταλήγει στην ερμηνευτική επάρκεια του Θοδωρή Παπαδόπουλου, που βιώνει τον κάθε στίχο (επίσης πολύ καλή στιχουργική δουλειά, καλογραμμένοι αν και τυπικοί, καθώς πρέπει για μια μπάντα αντίστοιχης του ύφους που διαπραγματευόμαστε) και ταιριάζει απολύτως με τα διαδραματιζόμενα, εκφράζοντας τον δομημένο χαμό που επικρατεί κατά τη ροή.
Αν και ως επιρροές διακρίνονται όλες οι τάσεις του αμερικανικού thrash metal, με ίσως λίγο πιο ορατές αυτές των Testament, των Overkill και των Municipal Waste, αυτές είναι πλήρως αφομοιωμένες, θυμίζοντας τα πάντα και τίποτα ταυτόχρονα.
Αν και πάντα σηκώνει βελτίωση ο ήχος (είναι τεχνικής φύσεως, το έχω πει και δεν θα σταματήσω να τονίζω την “δευτεραιότητα” του εν λόγω ζητήματος από την κριτική σκοπιά μου), η παραγωγή του “Infants Of Thrash” είναι αξιοπρεπέστατη, αναδεικνύει εν μέσω καθαρότητας τα πολύ οικεία κιθαριστικά riffs και τα Hannemanικά solo, που αν είσαι οπαδός του κινήματος, τα συλλαμβάνεις άμεσα, μιας και η μίξη του Διονύση Χριστοδουλάτου και το mastering του μεγάλου Andy Classen (δεν είναι να αραδιάζεις ονόματα κυκλοφοριών που έχει συνυπογράψει, θα αλλάξει η ώρα σε χειμερινή, κι εγώ ακόμη θα κάθομαι να γράφω), αποτελούν εχέγγυα ηχητικής αρτιότητας.
To headbanging διαμαντάκι “Demonstration Of Democracy” με τα γαμάτα back vocals (και με τη συμμετοχή του John Kevill των Warbringer), το μανιασμένο ομώνυμο “Infants Of Thrash / Epilogue” (εντυπωσιάστηκα με τις μπασογραμμές του Λαζαρίδη – με μια τεχνοτροπία που πλησιάζει τους νεοήρωες αμερικανούς Havok – και με τον σπουδαίο, καραsabbathικό επίλογό του, ένα ακουστικό γεγονός που αποδεικνύει για πολλοστή φορά ότι αν αποφασίσουν να “μπαλαντίσουν” οι thrashers, τύφλα να έχει όλο το “ρομαντικό” metal των ’80s – ’90s), τα θυελλώδη “Loss of Sanity”, “Zero Hour” και “Thrash Pit”, είναι ενδεικτικά μιας ποιοτικής γιουρούσικης metal μπάντας που συνεχίζει να τροφοδοτεί με “ξύλο” τη φωτιά που καίει εδώ και κάμποσα χρόνια στα μουσικά σπλάχνα της χώρας μας. Μπορεί το πρώτο σαρωτικό κύμα να έχει ξεθυμάνει αλλά με δουλειές όπως των Domination, είναι σίγουρο ότι η ηρεμία στις θάλασσες του ελληνικού thrash δεν πρόκειται να διαρκέσει πολύ.
Keep calm; Thrashers είμαστε μαντάμ, Keep calm να πεις στους κλαρινογαμπρούς των social medias, εμείς ρίχνουμε χαστούκια.
662 
