Έχοντας κάνει το μεγαλύτερο διάλειμμα στην καριέρα του, ο Blackie Lawless επαναφέρει τους WASP και η αλήθεια είναι πως παρότι αχρείαστη επιστροφή επί της ουσίας, είχε λείψει εν τέλει το group.
15ο full length, το οποίο διατηρεί την ώριμη ποιοτική γραμμή που είχε επέλθει με τα “Dominator” και “Babylon”, δίχως επιτέλους να προσπαθεί ντε και καλά να αναπαράγει το παρελθόν. Εντάξει, εννοείται πως ο ήχος και οι συνθέσεις παραπέμπουν στην κλασική συνταγή τους, αλλά για WASP μιλάμε. Η διαφορά είναι πως τα τραγούδια βγαίνουν αβίαστα και όχι με το στανιό, εξ ου και η πιο hard rock αισθητική σε ορισμένα σημεία (με αποκορύφωμα το “Last Runaway”).
Οκ, μερικές συνθέσεις είναι τραβηγμένες από τα μαλλιά, ενώ άλλες κάπως φλύαρες, αλλά το album δεν κουράζει καθόλου, μιας και διακατέχεται από μια μουσική ευφορία που θυμίζει περισσότερο τα πρώτα χρόνια της μπάντας, παρά τα μετέπειτα με την, τρόπον τινά, σκοτεινή προσέγγιση.
Το “Golgotha” είναι αξιοπρεπέστατο και ανέλπιστα καλό για ένα σχήμα που είχε καιρό να δώσει ουσιαστικά σημεία δισκογραφικής ζωής. Το διάλειμμα ωφέλησε λοιπόν, να τα λέμε αυτά.
Επίσης, ο Blackie είναι βλάκας, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με τη μουσική… Αν ήταν έτσι, πολλούς δε θα ακούγαμε.
Highlights: “Scream”, “Last Runaway”, “Miss You”, “Slaves of the New World Order”, “Golgotha”
757 
