Θυμάμαι μια συνέντευξη που είχα διαβάσει, νομίζω των Nasum, και ο δημοσιοκάφρος ρώτησε γιατί τα grindcore συγκροτήματα δείχνουν τόση προτίμηση στα split εφταράκια.
Η απάντηση ήταν πως το split επτάιντσο είναι η καλύτερη δοκιμασία για μια μπάντα, έχεις 4-5 λεπτά να τα δώσεις όλα και να δείξεις τι αξίζεις, κάτι που βολεύει απίστευτα τις grind μπάντες αφού είναι γύρω στα 3 με 4 λεπτά περισσότερα από όσο χρειάζονται (χεχε).
Εδώ βέβαια δεν έχουμε να κάνουμε με grind αλλά η αρχή παραμένει η ίδια, έχεις ένα κομμάτι, ιδού η Ρόδος, πήδα τώρα. Δεν θα ασχοληθώ άλλο με τον έρωτα μου με την split κουλτούρα, θα μου τραβήξει το αυτί ο αρχισυντάκτης, ας δούμε τι λέει αυτή η κυκλοφορία συγκεκριμένα.
Οι Midnight (κυρίως) και οι Shitfucker (σε μικρότερο βαθμό) είναι ήδη γνωστοί και δεν χρειάζονται πολλές συστάσεις. Εδώ, όπως ελπίζαμε άλλωστε, συνεχίζουν το βιολί τους. Οι Midnight με το κλασσικό τους στυλ Darkthrone x (Poison Idea / Motorhead) = 666 μας δίνουν το “Sadist Sodomystic Seducer” ενώ οι Shitfucker συνεχίζουν το GISM meets Ντοητς Τγας Μέτσαλ σαματά τους με το “Nightmare( pt2)” και ο Randy Uchida βοηθός. Ομολογώ πως αν και μεγαλύτερος fan των Midnight σε αυτό το δισκάκι με κέρδισαν οι Shitfucker,οριακά όμως, στις καθυστερήσεις.
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, φαν του αθλήματος σπεύσατε και καταθέσατε οβολό. Αλήθεια, πώς να την λέμε αυτή την κυκλοφορία, Midfucker; Shitnight;
595 
