Μέσα σε μια δωδεκαετία, έχοντας μόλις πέντε full length, οι Shinedown έχουν καταφέρει να στρέψουν τα βλέμματα πάνω τους και κάθε δίσκος τους να πουλάει σαν ζεστό ψωμάκι.
Το “Threat to Survival” θα παραξενεύσει και θα διχάσει. Ο Brent Smith και η παρέα του αποφασίζουν να γίνουν teen heroes, βγάζοντας μια σειρά από εύπεπτα συναυλιακά τραγούδια, με κύριο μέλημα το groove και την απόδοση στα live.
Με τη βοήθεια της εξαιρετικής παραγωγής, το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό και σε σημεία, εκρηκτικό. Ίσως όμως να παρασύρθηκαν από την όλη ηχητική αλλαγή που επιχειρούν, ξεχνώντας εν μέρει τη συνταγή που τους έκανε γνωστούς. Τουτέστιν, στην προσπάθειά τους να διαφοροποιηθούν και να μη βγάλουν το ίδιο πράγμα ξανά, πήγαν “αλλού”. Κι αυτό το “αλλού” δε θα αρέσει σε πολλούς.
Τα κομμάτια είναι στακάτα, ρυθμικά κι ανθεμικά, αλλά σε στιγμές λείπουν οι κιθαριστικές μελωδίες και η προσέγγιση που γνωρίσαμε, κυρίως, στο “The Sound of Madness” του 2008. Τα τύμπανα έχουν μεγαλύτερο ρόλο σε σχέση με τα έγχορδα κι αυτό λέει πολλά. Λείπει το rock στοιχείο κι ας είναι εκεί.
Ως fan των Shinedown, χαλάστηκα κάπως με την αλλαγή πλεύσης στον ήχο, αλλά τολμώ να πω πως βρήκα αρκετές ενδιαφέρουσες στιγμές στο album. Ίσως αν υπήρχαν 2-3 πιο heavy κομμάτια, να μιλούσαμε για μια πραγματικά πολύ καλή κυκλοφορία. Αντικειμενικά μιλώντας όμως, το “Threat to Survival” δεν είναι άξιος διάδοχος του “Amarillys” και εύλογα θα ξενίσει κόσμο και κοσμάκη, μιας και είναι μακράν ο πιο pop (σχετική έννοια, αλλά οκ) δίσκος του group.
Δεν είναι δα και για τον κάλαθο των αχρήστων, απλά θέλει τις ακροάσεις του, προκειμένου να συνηθίσεις το μουσικό ύφος.
Highlights: “Asking For It”, “Cut the Cord”, “Outcast”, “It All Adds Up”, “Oblivion”, “Black Cadillac”
933 
