Δώδεκα χρόνια στον πάγο ήταν πολλά… Προσωπικά δεν περίμενα πως θα επέστρεφαν ποτέ οι On Thorns I Lay, μιας από τις σημαντικότερες ελληνικές μπάντες.
Γιατί σημαντική; Διότι πειραματίστηκε κι εξελίχθηκε όσο λίγες στο χώρο, με κάθε album της να αποτελεί μια νέα πρόταση, η οποία φυσικά διέθετε ως κοινό μουσικό παρανομαστή τη μελαγχολία.
Το “Eternal Silence” δε συνεχίζει εκεί που σταμάτησε το “Egocentric” του 2003, αλλά παραπέμπει περισσότερο στις πρώτες δουλειές του σχήματος, όπου ο ήχος παρέπεμπε πιο πολύ στους Theatre of Tragedy, εποχής “Velvet Darkness They Fear”. Συγκρινόμενο με τα δικά τους album, σκεφτείτε πως είναι πιο κοντά στο “Orama”, αλλά με σαφέστατα καλύτερη παραγωγή και πιο μοντέρνα οπτική.
Τα γυναικεία φωνητικά έχει αναλάβει η Maxi Nil, ενώ στα brutal συναντάται ξανά ο Στέφανος, με τα κύρια χαρακτηριστικό των On Thorns I Lay, να υφίστανται ακόμα, με το βιολί και τα πλήκτρα να ακούγονται σαν να μην πέρασε μια μέρα, πόσο μάλλον πάνω από δεκαετία. Μουσικά, το συγκρότημα γυρνάει πίσω στις doom ρίζες τους, έτσι όπως τους δίδαξαν οι My Dying Bride.
Μόνο παράπονο η λειψή διάρκεια (36 λεπτά), της οποίας όμως αξίζει κάθε δευτερόλεπτο.
Ατμοσφαιρικό, σκοτεινό, υπέροχο με λίγα λόγια. Μια εξαιρετική επιστροφή…
597 
