Τέταρτο άλμπουμ για τους Φιλανδούς Hooded Menace οι οποίοι συνεχίζουν ακάθεκτοι την πορεία τους να γίνουν το σημαντικότερο death/doom σχήμα από τις εποχές των 90s, όταν το είδος μεσουρανούσε. Και αυτή τη φορά έχουν αλλάξει ελαφρώς τη συνταγή τους, για να μην τους λέμε και μονότονους.
Το στυλ στη βάση του παραμένει το ίδιο, ισοπεδωτικό metal κάπου μεταξύ πρώιμων Cathedral, Asphyx και Winter, μόνο που αυτή τη φορά μαζί με τη σαπίλα έχει πάρει πρωταγωνιστικό ρόλο και η μελωδία και στην πιο πάνω συνταγή μπορούμε να προσθέσουμε τα πρώτα νηπιακά βήματα των Amorphis και Paradise Lost (προσοχή, τα πρώτα βήματα λέμε, μην ψάχνετε gothic ή folk καταστάσεις). Μια άλλη αλλαγή είναι η διάρκεια των συνθέσεων, τα κομμάτια είναι μισά σε αριθμό σε σχέση με τις παλιότερες κυκλοφορίες τους αλλά μεγαλύτερα σε διάρκεια με το μικρότερο να είναι μόλις κάτω από τα 10 λεπτά.
Με άλλα λόγια η νέα τους κυκλοφορία βρίσκει αυξημένη την doom επιρροή σε σχέση με την death, χωρίς όμως η δεύτερη να εξαφανίζεται. Αυτό ίσως να απογοητεύσει όσους περίμεναν περισσότερο groove και Autopsy-ίλα, αλλά είμαι σίγουρος πως κανα-δυο ακροάσεις αρκούν για να κερδίσουν και αυτούς, αφού ακόμα και με την αυξημένη μελωδία ο δίσκος εξακολουθεί να είναι ισοπεδωτικός.
Δεν ξέρω αν αυτή θα είναι η νέα μορφή του γκρουπ η αν θα ξαναεπιστρέψουν σε πιο death μονοπάτια στο μέλλον, προσωπικά δεν με χαλάει κανένα από τα δύο ενδεχόμενα, και στις δύο περιπτώσεις οι Hooded Menace σπέρνουν. Απαραίτητο για doomsters.
706 
