“Ακάκιε, τα μακαρόνια να είναι…”, ρε τι θυμήθηκα! Άσχετο βέβαια, με το παρόν δισκογράφημα, αλλά με τίτλο “Miskatonic Graffiti”, τι να πεις;
Οι Σουηδοί AOR μελωδοί Casablanca (καμιά σχέση με την κλασική ταινία) αποφάσισαν να περάσουν από πιο προοδευτικά μουσικά “όρη” και να φύγουν λίγο από τις κλασικές δομές που είχαν στα προηγούμενα πονήματα τους.
Το τρίτο ολοκληρωμένο τους album είναι concept, βασισμένο στη μυθολογία Cthulhu παρακαλώ και κατά βάση μουσικά κρατούν το sleazy ύφος τους, αλλά έχοντας ένα δεκάλεπτο κομμάτι ως αρχή (“Enter The Mountains”), μπόρεσαν να έχουν την πλήρη προσοχή μου.
Αν σου αρέσουν οι Hanoi Rocks και οι D.A.D., αυτό εδώ το δημιούργημα θα σου δώσει μια νέα εκδοχή του ύφους αυτού.
Η παραγωγή είναι υποδειγματική, η φωνή του Ljung είναι δυναμικά και άψογα και η κιθαριστική δεινότητα του Ryan Roxie, ο οποίος έχει συνεργαστεί με τον ύψιστο Alice Cooper, καταφέρνουν να κρατήσουν σε υψηλό επίπεδο αυτή την επίδοξη προσπάθεια των Σουηδών.
Μετά το πρώτο κομμάτι-“έπος” (σε διάρκεια τουλάχιστον), οι Casablanca μπαίνουν σε πιο 70s χωράφια με τον ήχο του hammond να δίνει μια άλλη ατμόσφαιρα στο “Closer” και τα ρεφρέν τους είναι πιασάρικα.
Οι ήρεμες στιγμές σαν το “This is tomorrow” κρατούν την επαφή με το παρελθόν τους, με πανέμορφες στιγμές σαν τα “Sister” και “RE: Old Money” να θέλεις να ασχοληθείς μαζί τους παραπάνω, αλλά το σύνολο δεν σε παραπέμπει στον Lovecraft-ισμό και σε μπερδεύει όταν έρχεται το τέλος με το “Exit the Mountains”.
Το album αυτό με έχει διχάσει όσο κανένα άλλο το τρέχον έτος και δεν είμαι σίγουρος, αν μου αρέσει η απόπειρα ενός σκοτεινού concept, σε τόσο up tempo ήχους.
Οι φίλοι τους είδους ίσως κάτι να κερδίσουν από την απόκτηση του, μιας που είναι κάτι που δε γίνεται συχνά στο στενό μουσικό πέρασμα του melody rock. Οι άλλοι απλά θα μπερδευτούν και απλά θα το απορρίψουν σαν μια περίεργη glam στιγμή!
596 
