Πέμπτο studio album για τα καλόπαιδα (κάν’ το και ωμέγα μωρέ, σου κλείνω το μάτι εγώ…) από το Sheffield, δυο χρόνια μετά από το γκραν σουξέ “Sempiternal” και όλες τις διακρίσεις που έφερε, ανάγοντας το όνομά τους στο next big thing του rock στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη.
Φυσικά είμαι αρκετά μεγάλος και αρκετά έμπειρος για να ξέρω τα τερτίπια της μουσικής βιομηχανίας. Έτσι λειτουργούσε, έτσι λειτουργεί και έτσι θα λειτουργεί, καθώς η mainstream κουλτούρα παραμένει ο νούμερο ένα στόχος της εμπορικής συλλογιστικής, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ένα μουσικό είδος σαν το rock, το οποίο μπορεί να “μεταμφιεστεί” με οποιονδήποτε τρόπο. Ένας από αυτούς είναι και το σύγχρονο μελωδικό “british” rock και τα εισαγωγικά μπήκαν γιατί το “That’s The Spirit” των Bring Me The Horizon είναι πλήρως αμερικανότροπο, ταγμένο στον ίδιο ήχο που φέρουν ανάλογα φημισμένες μπάντες όπως οι Asking Alexandria, οι Chelsea Grin, οι A Day to Remember και τόσοι άλλοι.
Το θέμα είναι κατά πόσο η μπάντα τα καταφέρνει καλά, σε ένα είδος εδώ και καιρό υπερκορεσμένο. Και σ’ αυτό το θέμα οι Bring Me The Horizon τα καταφέρνουν αρκετά καλά προσφέροντας αρκετά δυναμικό σύγχρονο pop / rock, με κάποιες “σκληρές” δόσεις απονευρωμένου nu metal / core, καλές αν και πλήρως τυπικές μελωδίες στα riffs και τα solos του Lee Malia, διακριτικά beatάτο χάρη στον keyboard προγραμματισμό, σε πολλά σημεία ορχηστρικό, με όμορφα ρεφρέν (από τον Oliver Sykes, όχι και ό,τι αγριότερο θα συναντήσεις σε παρόμοιες φωνές, εντούτοις δουλεμένη φωνή και πλήρως επαρκής για τις φωνητικές ανάγκες των τραγουδιών), στιχουργικά προσανατολισμένου σε εφηβικά θέματα και πλήρως τυποποιημένο, ακολουθώντας πιστά τις τάσεις της εποχής.
Τα “Happy Song”, “Throne”, “True Friends”, το πολύ καλό “What You Need” (το οποίο το βλέπω για πολύ ψηλά στα charts) και το “Oh No” είναι αρκετά καλές στιγμές σε ένα ακίνδυνο δισκάκι ατμοσφαιρικού και πολύ μοντέρνου rock, “αμερικανιζέ” αγριεμένου σύμφωνα με όοοολα τα trends της εποχής που τυγχάνουν ευρύτατης αποδοχής σε ακροατές ηλικίας 14 – 18, δηλαδή σπαρακτικά ρεφρέν για την αγάπη και τις πληγές που επιφέρει στις τρυφερές ηλικιακά ψυχοσυνθέσεις η προτίμηση στην Ιον αμυγδάλου ή τις αέναες αναρωτήσεις σχετικά με το αν θα πρέπει να κάνει η πιπίνα τρύπα στη μασχάλη για να δώσει νέες τάσεις στην piercing ματαιοδοξία (αλλά και να σαγηνεύσει τον Βασιλάκη του Β2 είναι κούκλος αλλά τον πιάνει τσιρλιπιπί με το Milko από το κυλικείο), προβλέψιμες από τα πρώτα πέντε δευτερόλεπτα “μελαγχολικές” συνθέσεις που, δε λέω, έχουν κάτι που τις κάνει να ακούγονται συμπαθητικές και σίγουρα θα αγγίξουν μεγάλα επίπεδα δημοτικότητας με την ανάλογη προώθηση της Sony, με δεδομένο ότι το υλικό του “That’s The Spirit” είναι ο ορισμός του μαζικού “mainstream” με πλήρως ευδιάκριτο ακροατήριο.
Με καταπληκτικό ήχο (καλά, γι’ αυτό δεν αμφέβαλλα ούτε στιγμούλα) και επαγγελματικό πρόσωπο, αν είσαι fan του συγκεκριμένου στυλ το album των Bring Me The Horizon θα σου αρέσει πολύ, για το είδος του είναι εξαιρετικό. Ευχάριστο σαν άκουσμα, τίποτα πρωτότυπο και ρέει άνετα. Από ‘κει και πέρα, είναι θέμα του τι είδους ακροατής είσαι. Αυστηρώς ακατάλληλο για πατροπαράδοτους rockers / metallers. Νομίζω αυτό τα καλύπτει όλα.
617 
