Με σιγουριά, στιγμές σαν κι αυτές που πρέπει να αποτυπώσω την άποψή μου για albums σαν το “The Beacons Of Somewhere Sometime” των Subsignal, είναι οι δυσκολότερες που αντιμετωπίζω ως συντάκτης του λογοτεχνικού οργανισμού στον οποίο συμμετέχω, του Rockway.gr.
Από τη μια πρέπει να παρακάμψω τον προσωπικό παθολογικό μου έρωτα για τους μουσικούς που απαρτίζουν την (εκάστοτε, συμβαίνει ανεξαρτήτως με όλες αυτού του επιπέδου) μπάντα και την εκτίμηση που θρέφω για τα πεπραγμένα τους (πολλά εξ αυτών να είναι ψυχικές σταθερές δια βίου για την ιδιοσυγκρασία του γράφοντα) και από την άλλη να παραμείνω αντικειμενικός, αξιολογώντας με λέξεις όλες αυτές τις σκέψεις που δημιουργούνται κατά τη διάρκεια των ακροάσεων.
Για τους Subsignal δεν χρειάζεται να πει κανείς πολλά πράγματα. Ως η φυσική συνέχεια του μεγαλύτερου ευρωπαϊκού προοδευτικού rock / metal συγκροτήματος που έδρασε στον πλανήτη, των Sieges Even, ο συνθετικός πυρήνας των Markus Steffen (κιθάρες) και Arno Menses (φωνητικά), μαζί με τον σπουδαίο μπασίστα Ralf Schwager (παρών σε όλες τις δουλειές των Subsignal, εξαιρετικός στο ρόλο του γεμίζοντας πλουραλιστικά τον συνολικό ήχο) από το debut του νέου σχήματός τους και με τη συνοδεία σπουδαίων μουσικών να τους συνοδεύουν στα αντίστοιχα line ups, μας χάρισαν αριστουργηματικές δουλειές και αναγνωρίστηκαν από το σύνολο του φίλα προσκείμενου στον progressive χώρο ακροατηρίου ως μια ισοϋψής ως προς την προϊστορία της μπάντα, άξια παραμένουσα κορωνίδα του εν λόγω εικαστικού κινήματος.
Κάτι που θα συνεχίζει να ισχύει, παρά τις αλλαγές στο line up (έφυγαν ο drummer Danilo Batdorf και ο keyboardίστας David Bertok και το σχήμα πλέον υποστηρίζεται από τους Dirk Brand (Axxis, Geoff Downes & John Wetton – μαεστρικός παίχτης, κινείται σε μεσαίες ταχύτητες δίνοντας συνοχή) στα drums και Luca Di Gennaro (Soul Secret) στα keyboards). Το νέο album βρίσκει τους Subsignal σε μεγάλη συνθετική φόρμα, δημιουργικότατους και πιο ώριμους από ποτέ, παρουσιάζοντας για άλλη μια φορά αυθεντικό, αραβουργικό prog rock, ένα απόσταγμα όλης της εμπειρίας που συγκεντρώθηκε όλα αυτά τα χρόνια ενεργούς δισκογραφικής δράσης.
Με άφησε άλαλο η φρασεολογία του Steffen, ενός αξεπέραστου τεχνικά κιθαρίστα, που κινείται αρκετά διακριτικά θα ‘λεγα, χωρίς να “καπελώνει” σε κανένα σημείο τους τρομερά καταρτισμένους συνεργάτες του, συγκρατημένος εν γένει riffολογικώς αν και υπάρχουν στιγμές που οι ηλεκτρικές distorted εκκενώσεις δονούν τα ηχεία, πληρώντας τις προδιαγραφές των σπουδαίων τραγουδιών που συνέθεσε χωρίς να σε πρήζει με ανούσιες κιθαριστικές φλυαρίες. Γλυκύτατος στα solos και σε πανέμορφες συμπλοκές με τα piano θέματα του Di Gennaro που εναλλάσσουν ημιτονοειδώς τις ατμόσφαιρες μέσα στις μεγάλες χρονικά συνθέσεις, που έχουν την ευκαιρία να ξεδιπλωθούν με άνεση έχοντας η καθεμία αυτόφωτη ουσία.
Ο δε Arno Menses με το καταπληκτικό λαρύγγι του δίνει ρέστα. Ουρανομηκείς ερμηνείες, εξαιρετικός στα μελωδικά ρεφρέν, κρυστάλλινη φωνή, ζει κάθε λέξη που εκστομίζει με τον πλέον κατάλληλο τρόπο, σχηματοποιώντας στιχουργικά τη μουσική των Subsignal. Με μια κουβέντα, συγκλονιστικός.
Δεν τίθεται θέμα μεμονωμένων highlights σε ένα δίσκο που κάθε δευτερόλεπτο θα μπορούσε να θεωρηθεί ως highlight. Η έμπνευση προβάλλεται κραυγαλέα σε συνθέσεις όπως το instrumental intro track “Calm”,“ειρωνικά” τιτλοφορημένο σε σχέση με τη θύελλα του “Tempest” που ακολουθεί (έχοντας καταπληκτικό επίλογο), το σπουδαίο ρεφρέν του “Ashes of Summer”, την ακουστική λυρικότητα του “A Myth Written on Water”, τη φοβερή piano based μελωδία του “A Time Out of Joint” (δεν θα ξενερώσουμε ποτέ Qφάλα νεκροθάφτη!) και το σπουδαίο Camelικό solo του ή τις ενδοσκοπήσεις των “And the Rain Will Wash It All Away” (ίσως η αντιπροσωπευτικότερη μορφή της μουσικής των Subsignal, παρουσιάζοντας όλα τα στοιχεία που έδωσαν ως αυτοδύναμη μονάδα, της μετα-Sieges Evenικής περιόδου και κυρίως του τελευταίου LP “Paraiso”, ένα καταπληκτικό ατμοσφαιρικό τραγούδι, πραγματικά εξωτικής ομορφιάς) και “Everything Is Lost” το οποίο μου έφερε στο νου μια μίξη του “The Grains Of Sand” (τρίτο και τελευταίο μέρος του έπους “Dimensions” από το “Α Sense Of Change” LP των Sieges Even) με το “Nepenthe” των Sentenced (σε κούφανα, το ξέρω). Όσο για τη φερώνυμη τετραλογία, δηλώνει με τον πιο “ήσυχα” εκκωφαντικό τρόπο τις τάσεις προς πιο σκοτεινότερες, πιο “moody” αν θέλεις, απολήξεις μιας γενικά θετικής χροιάς που αποπνέει η universal φύση της μουσικής των Subsignal.
Θεωρώ ότι το νέο album των Subsignal θα πρέπει να γίνει κτήμα κάθε υγιούς στην ακοή ανθρώπου. Ποιοτικώς σε στρατοσφαιρικά επίπεδα και αν δεν με εκπλήξει κάτι αναπάντεχα εξίσου μεγαλειώδες στο υπόλοιπο που απομένει, τo “The Beacons Of Somewhere Sometime” μπορεί από τώρα να απολαμβάνει τη θέση του καλύτερου album για το 2015 στην προσωπική μου λίστα. Προϊόν αταμπέλωτων φωτεινών καλλιτεχνικών εγκεφάλων, ελεύθερη Τέχνη από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο με κύριο αποτέλεσμα την ψυχική ολοκλήρωση. Ευχαριστώντας τον Μεγάλο εκεί πάνω για μια ακόμη φορά, τα σέβη μου.
777 
