Οι Rhapsody (of Fire) είναι από εκείνα τα σχήματα που όταν βγήκαν, έκαναν πάταγο, αλλά τελικά η πορεία τους δεν είχε την ανάλογη εξέλιξη.
Κύρια αιτία, η αναπάντεχη επαναληψιμότητα στη μουσική τους, η οποία ουδέποτε μπολιάστηκε με κάποιου είδους εξέλιξή, ενώ η αποχώρηση του Luca Turilli δε βοήθησε και ιδιαίτερα.
Μέσα Γενάρη θα κυκλοφορήσει το ενδέκατο album των symphonic power metallers λοιπόν κι αυτό που ουσιαστικά παραμένει αναλλοίωτό, είναι το πομπώδες ύφος υπό τη συνοδεία της εξαιρετική παραγωγής. Από εκεί και πέρα, είναι λες και το σχήμα βγάζει τον ίδιο δίσκο ξανά και ξανά. Όχι πως είναι κακές οι συνθέσεις, αλλά λείπει η ουσία, μιας και μιλάμε για χιλιοειπωμένες ιδέες, που έχουν ειπωθεί από τους ίδιους κιόλας.
Εννοείται πως ο Fabio Lione κλέβει για πολλοστή φορά την παράσταση με τις ερμηνείες του, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Το “Into the Legend” για το είδος του είναι πολύ καλό, αλλά άπαξ κι έχεις ασχοληθεί γενικά με τους Rhapsody (of Fire), καταλαβαίνεις πως είναι μια ακόμη safe κυκλοφορία, που δεν ξεφεύγει από τη μανιέρα που ακολουθεί η μπάντα εδώ και πολλά χρόνια.
Τουλάχιστον, ξέρεις από πριν τι θα ακούσεις, οπότε οι fan έχουν κάθε λόγο να χαίρονται. Οι υπόλοιποι ας ψάξουν για δράκους αλλού…
Highlights: Winters Rain”, “A Voice in the Cold Wind”, “The Kiss of Light”
684 
