Το 2012, κατά το Rockway.gr ευαγγέλιο, οι Σουηδοί Witchcraft έβγαλαν το καλύτερο album της χρονιάς (link) με τίτλο “Legend” (review).
Την επόμενη χρονιά το νέο της επικείμενης συναυλίας τους στην Ελλάδα έγινε viral και η ακύρωση στεναχώρησε πολύ κόσμο, ενώ οι φήμες για την ψυχική υγεία του frontman πήγαιναν από στόμα σε στόμα.
Σχεδόν 4 χρόνια μετά, οι Witchcraft επιστρέφουν με το “Nucleus” και το μόνο που ελπίζει κανείς είναι να συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε ο προκάτοχος του.
Το album ξεκινάει με το 8-λεπτο “Maelstrom” και αμέσως καταλαβαίνει κανείς πως πάνε προς τα πίσω σε θέμα παραγωγής και φεύγουν από τη γυαλάδα του “Legend” προσπαθώντας να επαναπροσεγγίσουν την εποχή του “The Alchemist”.
Η φωνή του Magnus Pelander είναι σε πολύ καλά επίπεδα πάλι, αλλά ο τρόπος που την έχουν επεξεργαστεί ηχητικά κάπως με ξενίζει προσωπικά, αν και στο single “The Outcast” η παραγωγή είναι η συνέχεια του “Legend”. Κι έτσι, αν και κάνει το συγκεκριμένο κομμάτι κάτι σημαντικό, χαλάει τη συνολική ισορροπία του album.
Εδώ στιχουργικά πάλι φαίνεται να ασχολείται με κοινωνικά θέματα (“Saving a nation from a bad economy, is like sailing on an endless sea”) και το ομώνυμο “Nucleus” έχει και κείνο πιο σύγχρονη παραγωγή και φτάνει σε χρόνο τα 14 λεπτά, που ίσως και να φαντάζει για κάποιους υπερβολικό.
Στο “Exorcism of Doubts” ο Pellander είναι πάλι το επίκεντρο του σχήματος ξεσπώντας και ανεβαίνοντας όσο ψηλά μπορεί φωνητικά, όντας εξαιρετικός, αλλά ένα ακόμη μεγάλο σε διάρκεια κομμάτι (7 λεπτά), σε κάνει να σκέφτεσαι διάφορα πράγματα. Μοιάζει σαν οι Witchcraft να προσπαθούν να συμπληρώσουν κυριολεκτικά το χαμένο χρόνο, κυκλοφορώντας ένα νέο δίσκο με διάρκεια μία ώρα και 13 λεπτά σε 10 κομμάτια, αλλά χωρίς τη μεγάλη έμπνευση που υπήρχε στο προηγούμενο album.
Το “Obsessed” πάει πάλι προς τα πίσω ηχητικά (δεν καταλαβαίνω γιατί δεν σταθεροποιούνται σε εφέ τα φωνητικά και μας πάνε μπρος- πίσω), ενώ το “To Transcend Bitterness” είναι από τις πολύ καλές στιγμές της δουλειάς αυτής και σε λίγο χρόνο πετυχαίνει περισσότερα από τα μεγάλα τραγούδια. Το “Helpless” είναι μια συμπαθητική doom μπαλάντα και το 15λεπτο (αμάν πια, ειλικρινά) “Breakdown”, είναι πολύ συναισθηματικά φορτωμένο. Το μισό είναι απαλό και ατμοσφαρικό και το υπόλοιπο μισό σκληραίνει λίγο και ψυχεδελίζει με τον Magnus να δίνει μια υπερθεατρική performance και να σε αφήνει με το στόμα ανοικτό (τα βιολιά που εμφανίζονται στο τέλος δίνουν πολύ στο κομμάτι), αλλά πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί να μην κρατηθεί σε λογικότερα πλαίσια χρόνου.
Το “Nucleus” κλείνει με το “Chasing Rainbows” που έχει ένα πολύ όμορφο riff και μικρή διάρκεια… Εν κατακλείδει, διχόνοια στο μυαλό μου! Ο μισός λάτρεψα το πόσο έχει προοδεύσει φωνητικά ο Pelander, ο υπόλοιπος χάθηκα κάπου στην ανισότητα της παραγωγής και στην μανία να έχουν πολλά μεγάλης διάρκειας κομμάτια, τα οποία αν ακούσεις πολλές φορές κουράζεσαι.
Σε καμιά περίπτωση δεν είναι κάτι το κακό, αλλά απέχει πολύ από αυτό που θα περίμενε κανείς ως συνέχεια από τους Witchcraft.
654 
