Εξομολόγηση: όσο αμφιλεγόμενη φιγούρα και να είναι ο Abbath για τα μαυρομέταλλα, εγώ τον πάω.
Τον αντιμετωπίζω κάπως σαν τον γελωτοποιό της γνωστής επιστολής του Ντάριο Φο, ένας παραμορφωμένος καθρέφτης που προσγειώνει την black metal σοβαρότητα και αναδεικνύει το οξύμωρο και την αντίφαση της μαυρομεταλλικής κουλτούρας. Ο Abbath υπάρχει για να υπενθυμίζει τους υπερ-Νιτσεϊκούς σκληρούς μυστικιστές της φάσης ότι καλά όλα αυτά (και προσωπικά εξακολουθώ να θεωρώ το black metal σαν ένα από τα σοβαρότερα μουσικά είδη) αλλά η μουσική που χρησιμοποιούν σαν μέσο υπάρχει και χάρη σε κάτι καμένους αλκοολικούς και όλοι μαζί εξακολουθούν να βάφονται σαν κινέζικο πάντα. Όχι πως έχω βέβαια την εντύπωση πως το κάνει συνειδητά, για τον Abbath μιλάμε τώρα, όχι για τους Laibach, αλλά έστω και άθελα του θεωρώ ότι επιτελεί λειτούργημα.
Στα της μουσικής τώρα. Στο πρώτο προσωπικό του άλμπουμ, ο Abbath παίζει όπως ακριβώς περιμέναμε, black(ened) metal με περαστικά στοιχεία από heavy και θρας, μέχρι και epic, ανέλπιστα μελωδικό σε σημεία, με τα γνωστά ντραμς-ραπτομηχανή και τα love or hate φωνητικά. Σίγουρα δεν απευθύνεται σε ψημένα μαυρομέταλλα που θέλουν κάτι ψαγμένο ή ακραίο, είναι όμως ανέλπιστα καλό σαν χαλαρό μαυρισμένο metal για κάποιον που θέλει μια χαλαρή εισαγωγή στο είδος πριν βουτήξει στα βαθιά , ή για κάποιον που δεν πολυακούει black και θέλει κάτι να ακούει αλλά δεν την παλεύει με τα πιο σκληρά και ορθόδοξα του ιδιώματος.
Με άλλα λόγια, κάνει ότι ακριβώς κάνει και ο Satyr τα τελευταία χρόνια, απλά αντικαθιστά τα rock στοιχεία και τις γκρουβιές με πιο κλασσικά heavy/thrash/epic περάσματα, και το κάνει μια χαρά.
Εν τέλει, your mileage may vary που λένε και αγγλιστί, ανάλογα με τις προσδοκίες του καθενός, σίγουρα κάποιοι θα τον κράξουνε, κάποιοι άλλοι θα τον αγαπήσουνε, εμένα χωρίς να με τρελάνει δεν με χάλασε καθόλου, και νομίζω πως ο ίδιος χέστηκε κιόλας, αυτός κάνει το γούστο του και το κάνει και καλύτερα από κάποιους άλλους συνομήλικους του που το παίζουνε αδιάφθοροι.
620 
