Οι Πολωνοί Votum, από την αρχή της καριέρας τους (η οποία ξεκίνησε με το “Time Must Have A Stop” του 2008), χαρακτηρίστηκαν σαν ένα από τα πιο ταλαντούχα σχήματα της σύγχρονης παγκόσμιας prog σκηνής και σίγουρα έβαλαν κι αυτοί το λιθαράκι τους στη συνειδησιακή καθιέρωση της εγχώριας prog metal σκηνής τους.
Και η κυκλοφορία του νέου τους (τέταρτου) album μάλλον δείχνει ότι η μπάντα τείνει να πάρει (ή έστω να ισομοιραστεί) τα σκήπτρα από τους περίλαμπρους ηγέτες συμπατριώτες τους Riverside (οι οποίοι επίσης μεγαλούργησαν προσφάτως με το “Love, Fear And The Time Machine” τους).
Μπορεί η ατμόσφαιρα καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου να θυμίζει τους προαναφερθέντες (αν και δεν τίθεται θέμα συνθετικού κοπιαρίσματος, έχω δηλώσει πολλές φορές κατά το παρελθόν ότι σε όντως κι όχι γιαλαντζί prog μπάντες, το οποιοδήποτε κοπιάρισμα οδηγεί και σε διαπιστώσεις ανάλογες περί της εκτελεστικής δεινότητας του “αντιγραφέα” και τουλάχιστον δείχνει περίσσεια ουμπαλοσύνη), αλλά μάλλον είναι προϊόν της ομογάλακτης καταγωγής, αλλά γεγονός είναι ότι στο “:Ktonik:” οι Votum δημιούργησαν εξαιρετικό progressive metal, λυρικό, ενδιαφέρον, υπό έναν τέλειο ήχο, ένα φιλόδοξο album που σίγουρα θα ενισχύσει το όνομα τους ως αξιακή μονάδα στο progressive κύκλωμα.
Οι ατμόσφαιρες των τραγουδιών έχουν μια απαισιόδοξη, καταθλιπτική doom αίσθηση, απέχοντας από θετικές “power” αποχρώσεις. Είναι αργό στην πλειοψηφία του, αλλά με διάσπαρτες εξάψεις, βαριές και ογκώδεις (“Simulacra”), με μεγαλούτσικες συνθέσεις που έχουν άπλετο χώρο να αναπτυχθούν σε μικρές αυτόνομες οντότητες και ρυθμικά ρέει πάρα πολύ ευχάριστα (φοβεροί παίχτες οι Adam Lukaszek και Bart Turkowski στα drums και στο μπάσο αντίστοιχα), αποσπώντας σου την προσοχή με τις πανέξυπνες ιδέες του σχήματος.
Πρωταγωνιστικό ρόλο επίσης έχει ο Bart Sobieraj στα φωνητικά, ένας φοβερά εκφραστικός τραγουδιστής, φυσικότατος είτε όταν καθαρίζει είτε στα πολύ συχνά growl parts, μου θύμισε πολλάκις τον – νυν Immensity, πρώην ένα κάρο μπάντες – Λεωνίδα Χατζημιχάλη (και τώρα που το ξανασκέφτομαι η μουσική των προαναφερθέντων εγχώριων prog / doomsters δεν πολυαπέχει από αυτήν των Votum) και ηχεί συναρπαστικός, θέτοντάς σε βιωματικό κοινωνό κατά την ακρόαση.
Πανέμορφα ηχοχρώματα στο Theaterίζον “Satellite”, φοβερό το “Greed” με τις αλλεπάλληλες ημιτονοειδής κλιμακώσεις του, η post rock προσέγγιση του “Spiral” και η αβεβαιότητα που το στοιχειώνει ως κυρίαρχο συναίσθημα, τα καταπληκτικά, Pink Floyd / Porcupine Tree (πάλι μπροστά μου ρε χιπόμουτρο;) αύρας “Blackened Tree” και “Prometheus” (χαρισματικό το δίδυμο των Adam Kaczmarek και Piotr Lniany στις κιθάρες, επιδεικνύουν μια πολύ προοδευτική και αυθεντική σχετικά riffολογία, αποφεύγοντας τις φλυαρίες, πλήρως εναρμονισμένοι με τις απαιτήσεις των τραγουδιών και αξιοθαύμαστα δεμένοι με τον παραγωγό του background keyboardίστα Zbigniew Szatkowski), η διλογία των Anathema meets Pink Floyd “Horizontal” και “Vertical” με τις εναλλαγές ανάμεσα στο αιθέριο prog rock και στο in your face metal και το πασίδηλα εύγλωττο επιλογικό “Last Word”, όλα συνθέτουν ένα περίλαμπρο σύνολο καθαρής post doom τέχνης.
Τίποτα παραπάνω, οι Votum με το “:Ktonik:” θέτουν από πολύ νωρίς υποψηφιότητα για τα καλύτερα album της χρονιάς που διανύουμε, δικαιούνται να φιλοδοξούν και εύχομαι να απολαύσουν την αναγνωρισιμότητα που τους αξίζει. Πολλά συγχαρητήρια.
945 
