Τα έργα και οι ημέρες του Ευθύμη Καραδήμα, τραγουδιστή και μπασίστα των Nightfall, είναι αρκετά γνωστά στους “μύστες” που παρακολουθούν την ελληνική μουσική σκηνή εδώ και χρόνια.
Μια από τις παλαιότερες “μούρες” στη greek metal πιάτσα, η μπάντα του και οι κυκλοφορίες της για πολλά χρόνια ήταν από τα κυριότερα εξαγώγιμα εικαστικά είδη που προέρχονταν από την ταλαίπωρη πατρίδα μας, αποκτώντας μεγάλη φήμη στο εξωτερικό (σε τεχνολογικές συνθήκες και προσβάσεις σε μέσα προβολής τέτοιων απαιτήσεων που οι νεότευκτοι μουσικοί δεν θα ζήσουν ποτέ ξανά και με τη μουσική βιομηχανία σε εντελώς άλλη θέση από αυτή που γνωρίζουν σήμερα) και ενεργή δισκογραφικά έως και τις μέρες μας (σύμφωνα με όσα γνωρίζω, θα τα πούμε αυτά σε μελλοντική συνέντευξη).
Παράλληλα με τη δουλειά του στους Nightfall, ο Ευθύμης έδωσε σάρκα και οστά σε ένα trio project και υπό την επωνυμία The Slayerking (tribute στους Slayer; απλό λογοπαίγνιο; θα σε γελάσω, θα απαντηθεί κι αυτό όπως αναφέρθηκε ανωτέρω στο μέλλον), κυκλοφορεί το debut full length album “Sanatana Dharma”, μια νέα και πολύ αξιόλογη πρόταση σε ένα πολύ ασυνήθιστο, αν και παράδοξα οικείο, ύφος.
Εν αρχή, μου άρεσε πάρα πολύ η συνθετική οδός που ακολούθησε αυτή τη φορά ο Καραδήμας (για να ακριβολογήσω, με εξέπληξε), κατά πολύ απομακρυσμένος (με την πρώτη επαφή, ακούγοντας και αφομοιώνοντας το album παρουσιάζονται εντελώς ευδιάκριτα οι νοητές γέφυρες με το μουσικό παρελθόν του καλλιτέχνη) από το συνθετικό στυλ της main μπάντας του.
Με τη συνοδεία δυο πολύ καλών μουσικών (μη σε ξεγελάει η “ατεχνιά”, είπαμε, doom metal ακούς) να συνοδεύουν τον leader (ο οποίος έχει αναλάβει και το μπάσο), τον Κώστα Κυριακόπουλο, έναν κιθαρίστα ο οποίος φέρει μια post hardcore / sludge αισθητική με την πολύ ιδιαίτερη riffολογία του και μια αυθεντικότατη solo στιλιστική κατεύθυνση και την Άννα Ελευθέρου, μια στιβαρή και ακριβέστατη drummer, οι The Slayerking δημιούργησαν ένα συνολάκι τραγουδιών με βρωμιάρικο (στην αίσθηση, ο ήχος είναι πιο καθαρός και από θάλαμο κατασκευής microchip), άμεσο, ρέον σαν πρωινό ξαλαφρωτικό κατούρημα, όχι εντελώς αργό, μοντέρνας κοπής μεν, παλαιάς ψυχής δε, doom karga metal.
Η παραγωγή, ξερή, μονολιθική και in your face, χωρίς φρου φρου και αρώματα, είναι η καταλληλότερη για τo ύφος που διαπραγματεύονται οι The Slayerking και εστιάζει στο αυτονόητο. Στη μουσική και μόνο, χωρίς ούτε ένα μη μουσικό (πέραν του εικαστικού) στοιχείο που θα μπορούσε να σε πλανέψει. Βαρύτατες κιθάρες, “οξεία” effects, τέλεια (για τις απαιτήσεις των συνθέσεων) solos, δεμένο rhythm section και αρτιότητα. Συνολική.
Κι ας μπω στο θέμα που σίγουρα για άλλη μια φορά θα διχάσει (αυτό το βιώνω και προσωπικώς τα τελευταία 23 περίπου χρόνια), εννοώντας φυσικά τα φωνητικά του ηγέτη της μπάντας Ευθύμη Καραδήμα. Θα επαναλάβω την πάγια θέση μου περί τάξεως προτεραιότητάς των κριτηρίων μου που έχεις διαβάσει πολλές φορές κατά καιρούς κατά την προσπάθεια τεκμηρίωσης των γραφομένων μου. Εξ αρχής και χωρίς αμφισβήτηση, τα φωνητικά ταιριάζουν με τη μουσική, ναι, ξεχωρίζουν με το πρώτο δευτερόλεπτο ότι είναι ελληνικής καταγωγής, ναι είναι πολύ δυνατά, δίνουν ένα υποχθόνιο αίσθημα στις συνθέσεις, ακούγονται πρωτόγονα και αυτός ο πριμιτιβισμός καταλήγει να συμπεριλαμβάνεται στα ατού του δίσκου. Από τη στιγμή που δεν αλλοιώνεται ο χαρακτήρας του δίσκου, τα φωνητικά είναι θέμα εντελώς υποκειμενικής φύσεως και το αφήνω στα ώτα των ακροατών να θέσουν εαυτούς “εις το διακύβευμα τούτο”. Προσωπικώς, μου άρεσαν από πάντα και εξακολουθούν να μου αρέσουν και τώρα, τραγουδώντας τους αλληγορικούς, αντιθρησκευτικούς (αλλά κατ’ ουσίαν αντιδογματικούς) στίχους του, με δύναμη, σκληρότητα και Fischerική (Celtic Frost) ωμότητα.
Πάρα πολύ καλό το “She is my Lazarus” με τις καλά κρυμμένες αρμονίες (κιθαριστικά fx, σαν αναλογικοί νυχτερινοί θόρυβοι) που συνοδεύουν το funeral θέμα του μέχρι το πολύ βαρύ heavy δομικό του riff και το desert rock solo / επίλογό του (που μου θύμισε το τελείωμα του “Mirror” των Dream Theater), εξαιρετικό το άμεσο, headbanged Manowarικού pure heavy ρυθμού “Black Mother of the Lord of Light”, μου άρεσε η Candlemassική οπτική του “Sargon of Akkad” με τo ημιmajestic fade out του, τo Faith No More meets Celtic Frost “χορευτικό” “Magnipicent Desolation” με την πάρα πολύ έξυπνη μελωδική γέφυρά του (από τα highlight του δίσκου το απέριττο αλλά και άψογο στυλ της Άννας, πάρα πολύ καλή συνοδός ρυθμικώς), έξοχη η αναχθείσα σε Trouble (των “The Skull” / “Run For The Light”) metal, Red Hot Chilli Peppersική μεταφορά του “We Are The End” με τα ευρηματικότατα λαμαρινάτα solos του Κυριακόπουλου ο οποίος καταπλήσσει και στο καπνισμένο blues του “My Lai” για απόμαχους, after 2 a.m. θαμώνες παρακμιακών απόκεντρων bar που βρίσκονται στο “βάλε ακόμη ένα και την κάνω”, ίσως η σπουδαιότερη στιγμή του “Sanatana Dharma”, ενώ ένα ανεπαίσθητο αεράκι από Marilyn Manson με τύλιξε ακούγοντας το βαρύτατο The Man That Never Was” (και σ’ αυτό το σημείο να πω ότι οι αναγωγές που γίνονται, γίνονται γιατί δεν μπορώ να σου περιγράψω απλούστερα δια γραπτού λόγου μουσικές/ρυθμούς/νότες). Και φυσικά ένας πανέμορφος επίλογος, δια μέσου ενός μελωδικότατου τραγουδιού, το οποίο έσυρε το μυαλό μου στις μελαγχολικές στιγμές του παλαιού ελληνικού κινηματογράφου, μια εισαγωγή που θα ήθελα να δω το πρόσωπο του Μίμη Πλέσσα στο άκουσμά της, παρά την παρεμβολή της αγριοφωνάρας του Ευθύμη. Εξαιρετικό, εμπεριέχει όλα τα στοιχεία που υποθέτω θα ήθελε να δώσει ο Κύριος αυτός και η παρέα του. Προσωπικά πιστεύω ο στόχος του επετεύχθη.
Τελικώς: Αν πίνεις το doom σου σκέτο, σε χαμηλό (υπόγειο) ποτήρι και μόνος γιατί δεν έχεις όρεξη και για πολλές κουβέντες, ιδού το soundtrack σου. Ο δικός μου doom εαυτός απήλαυσε ένα πάρα πολύ καλό album, επαγγελματικότατο, πολύ καλαίσθητο (εξαιρετικό το artwork έξι ζωγραφικών δημιουργιών δια χειρός Costin Chioreanu), το οποίο το μόνο που ζητάει είναι ένας συμβατός εαυτός, αναλογική αντίληψη στα μουσικά πράγματα και πολλά τσιγάρα. Γιατί δεν νομίζω με το “Sanatana Dharma” να ανάψεις μόνο ένα. Προκαλεί εικόνες αυστηρώς για καπνιστές. Για πάμε πάλι ένα ριπίτ παιδί και βάλε μου ένα διπλό ακόμη, ιφ γιου πλιζ.
719 
