Ό,τι και να προσάψεις στα social media, θα έχεις δίκιο βουνό. Δυο βουνά. Πολλά τα αρνητικά τους, συμφωνώ απολύτως, αν και τα αποτελέσματά τους είναι όπως όλα τα εργαλεία της δραστηριότητάς μας ως άνθρωποι, ανάλογα της χρήσεως.
Έχει όμως κι ένα θετικό. Τουλάχιστον για αυτούς που θεωρούν χρέος προς την “αρρώστιά” τους, τη μουσική, να ψάχνουν τα νέα πρόσωπά της ανελλιπώς, με το ίδιο πάντα ενδιαφέρον. Την λειτουργικότητα τους ως μέσα παροχής πληροφορίας, χωρίς ιδιαίτερο κόπο, στις αναζητήσεις αυτών που ανέφερα.
Μια από αυτές τις “πληροφορίες” ήταν και οι Slitherum, ένα νεότευκτο σχήμα που κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες το debut album του “Godbox Suicide” το οποίο έπεσε στα χέρια μου, ένα πολύ καλό δισκάκι ασυνήθιστης μουσικής, αυθεντικής σε μεγάλο βαθμό, αιφνιδιάζοντάς με, με την ποιότητα του.
Οι Slitherum ανήκουν μουσικά σε έναν πειραματικό (όσο και παρθένο) χώρο. Το “Godbox Suicide” είναι ένα εμφανώς doom metal album, αλλά σίγουρα δεν είναι περιορισμένο σε αυστηρά πλαίσια. Το gothic rock, το post metal / hardcore, κάποια desert ανεπαίσθητα alternative στοιχεία, ανακατεύονται ομοιογενώς και ενφιλτράρονται από την τολμηρή συνθετικά προσωπικότητα που εμφανίζουν τα μέλη της μπάντας.
Πολύ καλή κιθαριστική δουλειά, που είναι εμφανής παρά τον ελλειμματικό ήχο, από τον Γιάννη Καλαμάτα (ο οποίος έχει αναλάβει και το μπάσο, άψογος και σ’ αυτόν το ρόλο παρέα με τον Αντώνη Κανάρα, επαρκές όσο και ακριβές ρυθμικό υπόβαθρο) και εξαιρετικά φωνητικά από τον Νίκο Μαρίνο (ίσως το καλύτερο επιχείρημα για το πόσο πιο επιθυμητή είναι η προσαρμοστικότητα μιας φωνής στο ηχητικό background της δημιουργίας από την απόλυτη ποιότητά της), εκφραστικότατα, εξυπηρετώντας πλήρως το συνθετικό όραμα της μπάντας.
Το album ξεκινάει με ένα ατμοσφαιρικό intro occult αισθητικής το οποίο μάλλον αποπροσανατολίζει, προϊδεάζοντας σε για funeral doom αισθητικές αλλά η συνέχεια καθιστά σαφές ότι οι Slitherum είναι ένα τελείως απρόβλεπτο σχήμα που δύσκολα εγκολπώνεται σε ταμπέλες. Το καταπληκτικό “Feet” δίνει ένα αλλοπρόσαλλο (και εκτιμητέα τολμηρό) στίγμα, κάπου ανάμεσα στις “thrashy” δυναμικές στιγμές των Smashing Pumpkins και τους Alice In Chains υπό ένα gothic άρωμα, το οποίο ενισχύεται στο ομώνυμο “Godbox Suicide” και “Mother”, δείγματα εξαιρετικής ρεφρενάτης Sisters Of Mercy / Paradise Lost τραγουδοποιίας, ενώ μου άρεσαν πολύ οι horrorίζουσες αλλά πολύ ευφάνταστες doom διαθέσεις στα αργά “Vulnus” και “Child” που μου έφεραν στο νου post hardcore “σκισμένα” πράγματα όπως τους Cult Of Luna ή τους A Storm Of Light, όπως και η μελωδικότητα και η υποβόσκουσα “ανακούφιση” που εμπεριέχεται στο επιλογικό “Cure”.
Ο ήχος έχει αδυναμίες, χωρίς βέβαια να επικαλύπτει την ποιότητα των συνθέσεων αλλά θεωρώ βέβαιο ότι υπό μια πιο επαγγελματική (αλλά και πιο ακριβή, φυσικά δεν μπορεί να παραβλεφθεί αυτό) παραγωγή, το “Godbox Suicide” θα ηχούσε αριστουργηματικό. Προσωπικώς, απήλαυσα ένα πολύ καλό δείγμα αταμπέλωτης ουσιαστικά μουσικής, οξύνουσας για όποια ανήσυχα πνεύματα την ενστερνιστούν. Οι αδυναμίες είναι τεχνικής φύσεως και αυτό δεν αφαιρεί τίποτα από το υψηλό επίπεδο ενδιαφέροντος, ειδικά αν τ’ αυτιά σου έχουν “βασανιστεί” πολλαπλώς ανά τα χρόνια ακροάσεων σε δύσβατα μονοπάτια της ακραίας τέχνης. Για τους “καθαρούς”, θα συνιστούσα να μην απορριφθεί αυτοστιγμεί. Στα τέτοια σας δηλαδή, αλλά συμβουλεύω επειδή είμαι ψυχάρα και για να είμαι συνειδησιακά ήρεμος. Μπράβο και θα ήθελα να σας ακούσω και με τον ήχο που σας αξίζει.
730 
