Πάντα όταν διαβάζω τη φράση “next big thing” σε Δελτίο Τύπου, κρατώ πολύ μικρό καλάθι.
Και παρότι το “Distance” των Structural Disorder δεν είναι διόλου κακό, η διθυραμβική παρουσίαση από την εταιρεία τους, δημιουργεί λάθος εντυπώσεις.
Ο ήχος του σχήματος είναι ξεκάθαρα progressive, με όλα εκείνα τα στοιχεία που έχουμε αγαπήσει στο ιδίωμα, αλλά ούτε καινοτομίες θα βρει ο ακροατής, ούτε θα ανακαλύψει εκ νέου κάποιο μουσικό τροχό και σίγουρα δε βρεθεί αντιμέτωπος με κάποια αξέχαστη καλλιτεχνική εμπειρία.
Το κουιντέτο από τη Στοκχόλμη προσπαθεί να εντυπωσιάσει με το δεύτερο full length του, αποφεύγοντας τα στιλιζαρισμένα ηχητικά πρότυπα, που θέλουν το progressive να φέρει ατελείωτα solo και βιρτουοζικές εναλλαγές παντός τύπου. Τουτέστιν, η μπάντα ανήκει στη σχολή του πιο εγκεφαλικού και συνάμα κατανοητού prog, συνδυάζοντας τους Riverside με τους Yes, απλά σε μια -προφανώς- υποδεέστερη εκδοχή.
Οι αρμονίες και οι θεματικές προσεγγίσεις είναι καθόλα αξιόλογες, με τα λυρικά στοιχεία να φέρνουν συχνά στο μυαλό τις καλές εποχές των Spock’s Beard. Από την άλλη, γνωρίζεις καλά πως το εν λόγω album θα αποκτούσε μεγαλύτερο νόημα άπαξ και είχε κυκλοφορήσει τουλάχιστον δέκα χρόνια πριν (μην πω και νωρίτερα). Άκρως μελωδικό, με στιγμές που χαϊδεύουν με στοργή τα αυτιά του ακροατή, αν και κάποια τραγούδια είναι κάπως τραβηγμένα χρονικά. Βασικά, έχουμε να κάνουμε με μια αξιοπρεπέστατη δουλειά, η οποία όμως δε θέτει ιδιαίτερα ψηλά τον πήχη.
Τα 55 λεπτά διάρκειας του “Distance” δεν αλλάζουν τον κόσμο κι ούτε θα στρώσουν το δρόμο του συγκροτήματος με ροδοπέταλα. Είναι αρκούντως καλά όμως ώστε να βάλει τους Structural Disorder στο μουσικό χάρτη και να κερδίσει την προσοχή των φίλων του ιδιώματος.
501 
