Αυτή είναι η δεύτερη κυκλοφορία για το κουαρτέτο από τη Βρετανία και του πήρε 3 χρόνια για να επανέλθουν στο προσκήνιο.
Ποντάροντας στην αρκετά τσαμπουκαλεμένη frontwoman τους, τη συνεργασία τους με τον Jesper Stromblad, πρώην κιθαρίστα των In Flames, κι έχοντας στη διάθεση τους το ίδιο το studio των Σουηδών metallers, οι Sanguine επιστρέφουν με σκοπό να αλώσουν τον κόσμο στην επερχόμενη περιοδεία τους με τους Mushroomhead και American Head Charge. Βέβαια, υπάρχουν κάποια τεχνικά ζητήματα μέχρι εκείνη την ευλογημένη ώρα, αλλά ας αναλύσουμε που έγκειται το σφάλμα.
Καταρχάς όλο αυτό το “female fronted metal band” έχει ξεφτίσει εδώ και καιρό, πέραν του ότι είναι φαλλοκρατικό. Αλλά αν αντιπαρέλθει κανείς αυτό, οι Sanguine είναι μία εναλλακτική metal μπάντα, ό,τι και αν σημαίνει αυτό πλέον, που πήρε τη σχετική συνταγή των συντοπιτών τους Skunk Anansie και προσπάθησε να την σπρώξει σε κάποια άκρα.
Τουτέστιν εκεί που οι SA είναι βαρύ rock οι Sanguine είναι metal ακραίας μορφής. Δώστε βάση στα αλλεπάλληλα χτυπήματα του ομώνυμου του δίσκου κομματιού, με το βαρύτερο από το θεό riff, και το αμέσως επόμενο “Social Decay”, που θυμίζει τους Soulfly να παίζουν crust και την τρελαμένη frontwoman, Tarin Kerrey, να τσιρίζει σαν τρόφιμος ψυχιατρείου. Εντούτοις αυτά είναι και τα δύο καλύτερα κομμάτια του δίσκου, καθώς τα επόμενα δύο, και τελευταία του δίσκου, είναι alt rock μπαλάντες που ούτε οι Cranberries δε θα γράφανε. Τα προηγούμενα έξι τραγούδια είναι αδιάφορα στην καλύτερη και γενικά, ενώ η παραγωγή χωλαίνει σε πολλά σημεία, με τα πιατίνια να βγαίνουν επάνω, τον ήχο να είναι υπερβολικά πρίμος και γενικά οι μεταπτώσεις του ήχου να θυμίζουν σκωτσέζικο ντους.
Χρειάζεται πολλή δουλειά για την κορυφή.
567 
