Πρώτιστα ήτοι μεν τα δεδομένα.
Είναι πασίγνωστοι. Εδώ και δεκαετίες οι φυσικοί ηγέτες της ελληνικής metal σκηνής (“γιατί, έχουμε κι άλλες;” θα με ρωτήσεις με το δίκιο σου…), κύριοι υπεύθυνοι της ένταξης της χώρας μας στον μουσικό χάρτη του κόσμου σε μια καλλιτεχνική εποχή εντός των συνόρων που σε γεωλογική αντιστοιχία ανάγεται στην ιουράσια περίοδο, μέντορες και κατηχητές του μεταλλικού φωτός για χιλιάδες πιτσιρικάδες που έπιασαν ένα όργανο προσπαθώντας να ακολουθήσουν την ίδια λαμπρή πορεία, όντας αντιstar, παιδιά της διπλανής πόρτας, ταυτοποιήσιμοι καθημερινοί ήρωες για πολλούς. Τα υπόλοιπα για την παρέα του Σάκη Τόλη είναι γνωστά στους πάντες έχοντες ακόμη και επιδερμική έστω σχέση με το αντικείμενο και δεν χρειάζεται να ξοδευτεί ούτε bit παραπάνω.
Από τη στιγμή που η θέση τους στην ιστορία της τέχνης δεν πρόκειται να αμαυρωθεί από οποιοδήποτε review, οποιουδήποτε ταλαίπωρου συντάκτη, ας περάσουμε στο ψητό. Το οποίο είναι το νέο 12ο full length τους “Rituals” που θα κυκλοφορήσει πολύ σύντομα υπό την Season of Mist και να τι αποκόμισα από τη συμβίωση μας εδώ και κάμποσες μέρες που το έχω στα χέρια μου. Ένα “διπρόσωπο” album, ένα μωρό με δυο κεφάλια. Το ευχάριστο; Εντυπωσιακά και τα δυο!
Η σχέση του “Rituals” με το παρελθόν του συγκροτήματος έγκειται στις οικείες μεν, συνήθεις ατμόσφαιρες των Rotting Christ, αλλά η τεχνοτροπία έχει αλλάξει κατά πολλές μοίρες. Τόσο που η έννοια “prog” στριφογυρίζει μόνιμα στο μυαλό μου από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Φυσικά όταν λέω prog, δεν εννοώ το σύνηθες που ξέρεις, με τους εξαδάχτυλους κιθαρίστες και τους τετράμποτους drummer. Εννοώ ότι η μουσικολογία της μπάντας έχει μετεξελιχθεί ίσως στο απόλυτο horror film soundtrack, είναι εφιαλτικά και αλλόκοτα αποδιδόμενη για να κλισαριστεί στα πλαίσια του κλασσικού pure heavy metal που μας παρέδιδαν τα παιδιά μέχρι και το γιουρούσικο “Aealo”. Όχι ότι δεν θα συναντήσεις και τέτοιες στιγμές χειμαρρώδους riffing, από αυτές που σου σηκώνουν το λιλί και αρχίζεις το air guitar με την ξύλινη κουτάλα μπροστά στον καθρέφτη, κάθε άλλο. Ίσα ίσα που αυτές οι κλιμακώσεις είναι ένα από τα αδιαφιλονίκητα ατού του album.
Προσπαθώντας να σου θέσω με λέξεις την δυϊκότητα της φύσης του “Rituals” όσο πιο απλά μπορώ. Απόλυτη εικαστική heavy metal καθαρότητα, στο Manowarικού πνεύματος “For A Voice Like Thunder” με τη συμμετοχή του Nick Holmes των τεράστιων Paradise Lost, στιγμές σαν το opening track “In Nomine Dei Nostri” (με τη συμμετοχή του Magus των Necromantia) με τον black drumming βομβαρδισμό του Θέμη (ο οποίος είναι καθηλωτικός, σε στρατοσφαιρικά επίπεδα απόδοσης, δεν υπάρχουν αντάξιες λέξεις να περιγραφεί ο εμπλουτισμός των συνθέσεων από την κρουστική θύελλα που παράγει με τη συνοδεία του εξαιρετικού Βαγγέλη Καρζή, ενός μπασίστα ακριβέστατου και πληθωρικού, ένα ονειρικό πραγματικά rhythm section) ή η γαμάτη διασκευή στο “Του Θάνατου (Tou Thanatou)” του Νίκου Ξυλούρη, μια άριστη επιλογή σε μια άριστη εκτέλεση, το τραγούδι μεταφέρθηκε στην εντέλεια στο πνεύμα της μουσικής των Rotting Christ. Και προσπάθησα πολύ, αλλά το λεξιλόγιο μου αδυνατεί να φανεί αντάξιο μπροστά στο άκουσμα του single – προπομπού “Ελθέ Κύριε (Elthe Kyrie)” το οποίο με κομμάτιασε. Μια συγκλονιστική, ανατριχιαστική ερμηνεία από τη Δανάη Κατσαμένη, ηθοποιό του Εθνικού Θεάτρου Ελλάδος, η οποία κυριολεκτικά σε παρασύρει με τη δύναμη, το πάθος και το ανακουφιστικό μίσος στο οποίο σε προσκαλεί να κοινωνήσεις screaming along with her, ένας φαντασμαγορικός επικός ύμνος, από τα σπουδαιότερα τραγούδια που έχουν γράψει στην καριέρα τους οι Rotting, αντιπροσωπευτικό και τεκμήριο της κλάσης και της εμπειρίας τους. Πραγματικός Αρμαγεδώνας, θα μπορούσε να κάνει ολόκληρη μονή σκληροπυρηνικών ασκητών να αερίζει μέντες (ω! Χάο κάλτσουρντ γιού αρ!).
Από την άλλη υπάρχουν οι mid tempo μαμουθικές οντότητες στακάτου, ξυλοφορτωτικού drumming σαν αυτές του “Ze Nigmar”, ενός βαρύτατου αργού μονολιθικού κομματιού (τραγουδισμένου σε αρχαία παρ’ Ιορδάνεια – το ποτάμι λέω ντε – γλώσσα με θηριώδη φωνητικά από τον Σάκη), του “Konx Om Pax” που είναι ότι πιο Sarumanικό έχω ακούσει στη ζωή μου (τα κόκκαλα του Christopher Lee θα κάνουν πολλαπλά κρακς από τη συγκίνηση εκεί πάνω), funeral doom ελεγείες στα “Les Litanies de Satan (Les Fleurs du Mal)” (με συμμετοχή του συνοδοιπόρου Vorph των Samael o οποίος απαγγέλει στίχους από τα “Άνθη του κακού” του Charles Baudelaire) και τη φυσική συνέχειά του, τον “και που να βρω παρθένα ρε μεγάλε για το βράδυ;” εξορκισμό του “Άπαγε Σατανά (Apage Satana)”, ένας αληθινός εφιάλτης – κατουρήθηκα μέρα μεσημέρι από το φόβο μου σου λέω φίλε (είχα πιεί και πέντε τσίπουρα, αλλά ξεροσφύρι review δεν γράφεται όπως έλεγε και ο Αισχύλος), το φοβερό “Devadevam“ (με συμμετοχή του Kathir των Σιγκαπουριανών (!) occult deathsters Rudra) και η δεύτερη πολύ καλή διασκευή στο “The Four Horsemen” των Aphrodite’s Child, που μετεφέρθη υποδειγματικά, σκοτεινή και κλιμακούμενη στον επίλογό της, κλείνοντας θριαμβευτικά το “Rituals” (να σημειωθεί ότι στη βινυλιακή έκδοση του album θα περιέχεται το ”Lok’tar Ogar” το οποίο δεν το έχω ακούσει και δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη φυσικά).
Η μπάντα τεχνικώς σπέρνει αναμενόμενα. Για τον Θέμη και τον Καρζή τα είπα και ανωτέρω, οι τύποι είναι εχέγγυα στιβαρότητας για το συνολικό αποτέλεσμα, με έναν ήχο panzer από τον Jens Bogren (Amorphis, Borknagar, Moonspell και πάρα πολλά άλλα), κιθαριστικώς ο leader με τον Γιώργο Εμμανουήλ συνθέτουν ένα αψεγάδιαστο δίδυμο, με riffολογική άνεση και solos εκφραστικά, μελωδικά, απόλυτα εμβαπτισμένα στο κλασσικό heavy metal ενώ φωνητικώς, δεν κάνει καμιά προσπάθεια να κρύψει την ελληνική καταγωγή. Aggloρωμέικς χωριάτικη προφορά (δικός μου όρος, ίσως ευδοκιμήσει ακαδημαϊκώς, θα δούμε), απόλυτα ταιριαστή όπως πάντα στις απαιτήσεις του ηχητικού σύμπαντος που προβάλλει η τετράδα, λαρυγγική ισχύς στο μάξιμουμ, σκληρότητα, οργή και το ζητούμενο από μια heavy προσανατολισμών black μπάντα. Απύθμενη, αβυσσική μαυρίλα. Με δυο λέξεις; Δίψα για αίμα! (νταξ, τρείς ήταν. Και ένα θαυμαστικό. Κλάιν)
Greekest heavy black metal λοιπόν από τους Rotting Christ, που για άλλη μια φορά το πρεσβεύουν με περίσσεια αξιοπρέπεια. Το “Rituals” είναι ένα απολαυστικό απόσταγμα που μόνο μεγάλοι καλλιτέχνες έχουν την ικανότητα να προσφέρουν. Είναι δύσκολο album. Τουλάχιστον στο να το χαρακτηρίσεις. Πολύ σκοτεινό, σαφώς πιο εσωστρεφές, το απόλυτα λογικό εξελικτικό βήμα μετά το “Κατά τον Δάιμονα Εαυτού”, πολύ πιο τελετουργικό, εντόνως πολεμοχαρές, απολίτιστο, αιμοβόρο και βάρβαρο ωσάν τσατισμένος Uruk Hai που τον κεράτωσε η Uruk Haΐνα. Με σιγουριά, δεν περιέχει ψυχαγωγική μουσική. Αυτό δεν αναιρεί και τον τίτλο του αριστουργήματος. Τέτοιο υλικό είναι. Αριστουργηματικό. Σαν εγκεφαλική κινηματογραφική υπερπαραγωγή που απαιτεί πλήρως την ψυχή σου για να τη νοιώσεις και τη δική μου την έδωσα χωρίς σκέψη.
Leaders not followers, με την πλήρη έννοια. Ακόμη και ο Ιησούς θα σας έδινε το χέρι. Οδηγούν ήδη την κούρσα του προσωπικού μου #1 για το Σωτήριον Έτος 2016 μ.Χ. Παλαμάκια, υπόκλισις, μεταβολή, αυλαία κύριε Αρχισυντάκτα.
833 
