Μακρά η ιστορία των Καναδών Anvil δισκογραφικά, ενός από τα εναπομείναντα ενεργά παλαιολιθικά σχήματα των αρχών της δοξασμένης δεκαετίας του 1980, οι οποίοι κυκλοφορούν ανά τακτά χρονικά διαστήματα album σε ένα πολύ συγκεκριμένο ύφος και έχουν αποκτήσει μια cult υπόσταση στο συναφές κύκλωμα.
Η συνταγή δεν αλλάζει στο νέο, 16ο studio LP “Anvil Is Anvil”. Παλιακό US heavy metal, hard rockίζον ως προς τις διαθέσεις του, υπό σύγχρονο επαρκή ήχο. Μοιρασμένο ανάμεσα σε γρήγορες στιγμές και στακάτα mid tempo τραγούδια, το νέο album δεν μπορώ να πω πως με εντυπωσίασε ιδιαίτερα. Εκτελεστικά ή ηχητικά ακούγεται άρτιο. Και το παίξιμο είναι καλό, αεράτο (δεν έχει δα και ιδιαίτερες απαιτήσεις το ύφος των Anvil, έτσι κι αλλιώς ανήκουν στις άμεσες μουσικές προτάσεις που δε χρίζουν μεγάλης ανάλυσης ή επεξηγήσεων), αλλά θεωρώ ότι χωλαίνει συνθετικά. Και δεν εννοώ τη συνήθη κουπλέ – ρεφρέν – solo – ρεφρέν – τέλος τακτική. Εννοώ ότι λίγα πράγματα θα αισθανθείς έντονα ή θα σε εντυπωσιάσουν.
Έχει καλά μελωδικά solo (από τα κύρια θετικά στοιχεία που μου έμειναν) και αριστοτεχνικό drumming από τον Robb “Robbo” Reiner , η φωνή δε του Steve “Lips” Kudlow δείχνει ότι βαστά ακόμη η περδικούλα του, αλλά γενικά τα ρεφρέν είναι “ακόρυφα”, ουδέτερα, με riffs που ακούγονται μεν βαριά αλλά στερούνται ενδιαφέροντος, πολλά τραγούδια παρουσιάζουν παρόμοιες δομές θυμίζοντας πάρα πολύ έντονα Motorhead (εντάξει, δεν είναι και προς θάνατο αυτό) και ομολογώ ότι ένοιωσα αμήχανα πολλές φορές με το δάχτυλο να τρεμοπαίζει πριν το κλίκ στο “next” του player.
Καλούτσικα τα Motorheadοειδή “Runaway Train” και “It’s your move”, όπως επίσης και τα βαριά, στακάτα “Gun Control” και “Zombie Apocalypse” και το “ναι, αυτό είναι Anvil” δυναμιτάκι “Run Like Hell” σε ένα σύνολο όμως πολύ μέτριο συνθετικά.
Δεν είναι κάτι τόσο τραγικά κακό και μια – δυο μπύρες τις πίνεις ακούγοντάς το αλλά μέχρι εκεί. Σε καμιά περίπτωση δε φτάνει συνθετικά τις 80’s δουλειές τους, αλλά δεν μπορείς να το αντιπαθήσεις γιατί έχει αυτά τα Lemmyικά τσοπεράδικα στοιχεία μέσα του που ξυπνούν σε στιγμές το heavy metal κτήνος μέσα σου. Άσχετο αν αυτό ξαναπέφτει για ύπνο στην αμέσως επόμενη στιγμή.
Τελικώς, το “Anvil Is Anvil” δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό. Είναι μέτριο και η προσήμανση εμπίπτει αποκλειστικά στη διάθεσή σου τη στιγμή της ακρόασης και εξαρτάται από το πόσες μπύρες ήπιες. Σε σύγκριση, παραδείγματος χάριν, με το νέο των Cauldron, καμία σχέση.
722 
