Λοιπόν, οι Greenleaf δεν είναι ένα απλό heavy rock σχήμα… είναι η φυσική μετεξέλιξη του κιθαρίστα των ένδοξων Dozer, Tommi Holappa.
Αν τα παραπάνω σου είναι άγνωστες λέξεις, google it, motherfucker!
Το πρόβλημα με τους Greenleaf ήταν πως δεν κατάφερναν να κρατήσουν έναν σταθερό χειριστή μικρόφωνο κι έτσι ήταν δύσκολο να μείνουν σε ένα σχετικά συμπαγές προσωπικό ήχο και να μην μπορούν επίσης να περιοδεύσουν.
Στον προηγούμενο δίσκο τους “Trails and Passes” (review) μας παρουσίασαν τον νέο τους τραγουδιστή, Arvid Jonsson, ο οποίος ομολογουμένως, ταιριάζει απόλυτα στον ήχο της μπάντας και τα σπάει, όπως διαπίστωσα ιδίοις όμμασι πέρυσι το Μάιο (live report).
Τώρα επιστρέφουν δυο χρόνια μετά με το “Rise Above the Meadow”. Δυστυχώς, είναι το πρώτο album χωρίς τον Bäcke στο μπάσο, ο οποίος αντικαθίσταται από τον ταλαντούχο, όπως ακούγεται Hans Fröhlich.
Από το ξεκίνημα φαίνεται πως οι τύποι έχουν ανεβάσει τις στροφές τους και τα riff τους σε χτυπούν από παντού και το πρώτο “A Million Fireflies” είναι χάρμα ώτων, με τον Jonsson να ακούγεται ακόμα απολαυστικότερος από την προηγούμενη φορά.
Από την παραγωγή και τη δομή των τραγουδιών καταλαβαίνεις χωρίς ενδοιασμό πως είναι σουηδικής καταγωγής, αλλά δεν παίζουν εκείνο το κλασικό παιχνίδι των Graveyard και έτσι, σέρνουν έναν άλλον χορό.
Στο ρεφρέν του “Funeral Pyre” αντιλαμβάνεσαι πως οι άνθρωποι αυτοί έχουν τα φόντα να θεωρηθούν οι Arctic Monkeys (θυμίζει στο συγκεκριμένο σημείο) του heavy rock. To “Howl” είναι ένα πολύ όμορφο mid tempo παραπονιάρικο κομμάτι, με πλήκτρα να κρατάνε την ατμόσφαιρα βαριά, το “Golden Throne” γκαραζάρει υμνώντας ενδεχομένως τους QOTSA, το “Carry out the Ribbons” είναι ένα κλασικό Greenleaf κομμάτι που δένει με όλες τις περιόδους τους, το εφτάλεπτο “Levitate and Bow” βουτηγμένο στην ψυχεδέλεια, το “You’ re gonna be my ruin” είναι από τα higlights του δίσκου, το “Tyrants Tongue” ξεκινάει όμορφα και δυναμικά με τα τύμπανα Sebastian Olsson και το τελειωτικό χτύπημα ακούει στο όνομα “Pilgrims” με ένα πανέμορφο κιθαριστικό solo που δείχνει το πόσο σημαντικός είναι για αυτόν τον χώρο ο Holappa.
To album αυτό έχει 9 πολύ καλά δουλεμένα κομμάτια και μετράει 45 λεπτά, όμορφου μοντερνοποιημένο ηλεκτρικού blues, 70s νοοτροπίας, με πολύ καλή παραγωγή και με ένα εκπληκτικό εξώφυλλο.
Κάποιοι ίσως πουν πως η φωνή δεν είναι αρκετά βαριά για να δένει με τη μουσική, αλλά εγώ διαφωνώ και υπογραμμίζω την ωραία αντίθεση που δημιουργείτε. Εξάλλου, δίπλα στη λέξη heavy μπήκε η λέξη rock, και όχι metal, οπότε αν ακούγεσαι λίγο alternative, μάλλον θετικό θα το βάφτιζα!
564 
