Όταν κυκλοφορεί νέο The Cult πρέπει απλά να το ακούσεις, για τρεις λόγους.
Πρώτον, γιατί είναι μια από τις σημαντικότερες rock μπάντες του πλανήτη (αν και δεν έχουν αναγνωριστεί αρκετά για αυτό), δεύτερον γιατί μιλάμε για μια από τις πιο αισθαντικές φωνές της σύγχρονης μουσικής, τον Ian Astbury και τρίτον, επειδή η κιθάρα του Billy Duffy είναι τόσο κλασικά αναγνωρίσιμη και βρώμικα ροκενρολάδικη που πρέπει να την αφήσεις να σε καθοδηγήσει.
4 χρόνια μετά το απολαυστικό “Choice of Weapon” (review), οι Αμερικανοί κυριλαλήτες επιστρέφουν με το “Hidden City” και όπως είναι αναμενόμενο δεν απογοητεύουν.
Ξέρεις τι θα πάρεις και αυτό παίρνεις. Hard rock που γεφυρώνει το rock ‘n’ roll με την country rock, μια φωνάρα (επηρεασμένη και αυτή από το θανόντα κύριο Bowie), ντέφι και κομμάτια που δεν φτιάχνονται στο πόδι, ακόμα και εκείνα που στο τέλος δε θα μπουν στην αμαξοσυλλογή σου.
Το πάρτι αρχίζει με το εξαιρετικό “Dark Energy”, που συνοψίζει όλα αυτά που έγραψα παραπάνω και σε βάζει στο κλίμα The Cult με τον καλύτερο τρόπο. Το “No Love Lost” θυμίζει εποχές του “Electric” album, το “Dance the Night” χαμηλώνει σταδιακά τις εντάσεις για να σε παραδώσει σε ένα από τα highlights του album, το “In Blood”, μια σπαραχτική μπαλάντα, από εκείνες που πολύ καλά ξέρει να γράφει αυτή η μπάντα.
Η gothic πλευρά τους βγαίνει και πάλι μετά από αρκετό καιρό στο πολύ καλό “Birds of Paradise”, ενώ το hit single τους “Hinterland”, που υπήρξε και προπομπός του album, βάζει και πάλι φωτιά στο ρυθμό.
Το “GOAT” είναι το πιο country rock κομμάτι του δίσκου και έχει στην κιθάρα του μια υποβόσκουσα ΖΖ Τοπιά, το σκοτάδι παίρνει τα ηνία στο “Deeply ordered chaos” όπου τα βιολιά δίνουν τα ρέστα τους και δημιουργούν απύθμενο βάθος στο κομμάτι, το “Αvalanche of Light” ανεβάζει και αυτό τους σφυγμούς και είναι πλέον, ένα αγαπημένο μου κομμάτι. Μια ακόμη μπαλαντίτσα με τον τίτλο “Lilies”, ένα 80s hard rock τραγουδάκι (“Heathens”) και η γιορτή τελειώνει με το πιο ήρεμο κομμάτι του δίσκου, το “Sound and Fury”, που επιτρέπει στον Astbury να δείξει την έκταση της φωνής του.
Ένας ακόμη πολύ καλός δίσκος από τους The Cult, που εύκολα προστίθεται στο ράφι όλων αυτών που “δακρύζουν” από ευχαρίστηση όταν ακούν τα τραγούδια τους, ο οποίος περιέχει όλες τους τις εκφάνσεις και δεν έχει κομμάτια, απλά για να τα έχει. Η σειρά που είναι τοποθετημένα είναι υποδειγματική και υπογραμμίζει την επαγγελματικότητα του πράγματος, που επιστεγάζεται με μια άψογη παραγωγή!
Και αυτό είναι όσο πιο αντικειμενικό πάει! Αν ξεφύγω θα πω απλά, FUCK YEAH!
650 
