Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και οι σουηδοί corers Adept δίνουν ζωή στο τέταρτο βήμα μιας αξιέπαινης πορείας που τους προσέδωσε ένα αντικειμενικά δίκαιο feedback.
Κάτι που μετά από αλλεπάλληλες ακροάσεις του τελευταίου τους δημιουργήματος, αναμένω να γιγαντωθεί, μιας και το “Sleepless” είναι αριστουργηματικό.
Δεν υπάρχει κάποια εμφανής αλλαγή κατεύθυνσης στο ύφος που τους καθιέρωσε, αλλά η παρουσία των post στοιχείων που είχαν παρουσιάσει στις δουλειές τους ως τώρα είναι έκδηλα ελαττωμένη και το σχήμα πλέον ανήκει οριστικά στον μοντέρνο, deathcore χώρο, συγγενείς συνθετικά προς μπάντες όπως οι August Burns Red (θεοί και δεν το συζητάω) κυρίως, οι Threat Signal (ομοίως δεν σηκώνω κουβέντα) και οι Killswitch Engage (ως γενικοί “μέντορες” του είδους).
Η ποιότητα του “Sleepless” είναι εμφανέστατη από την πρώτη στιγμή και τα καταπληκτικά, μανιασμένα “Black Veins”, “Wounds”, “Dark Clouds” και “The Sickness” την αποδεικνύουν με άνεση, έμεινα άναυδος με τη μελωδική αισθητική των “The Choirs of Absolution” και “Lights”, ενώ μπήκαν και δυο τρεις μύγες στο ορθάνοιχτο στόμα μου, συνέπεια όλων αυτών που διαδραματίζονται στα έπη “Carry the Weight” και το μελαγχολικά “φωτεινό” συγκλονιστικό “Rewind the Tape”, με τους ελκυστικότατους back vocal χουλιγκανισμούς και τα εξαιρετικά ρεφρέν τους, κορυφές ενός απολαυστικού δίσκου, τα οποία κυριολεκτικά με τσάκισαν.
Εναλλασσόμενα καθαρά (core αποχρώσεων) και θηριώδη φωνητικά από τον Robert Ljung ο οποίος είναι καθηλωτικός, διαθέτοντας ένα από τα δυνατότερα και εκφραστικότατα λαρύγγια που έχω ακούσει τελευταία (αν και θα ήθελα οι καθαρές στιγμές του να ηχούν λιγότερο γατίσια και περισσότερο σκυλίσια, θέμα προσωπικής αισθητικής, δεν μ’ αγαπάει η άλλη και είμαι γενικά θυμωμένος αυτόν τον καιρό, χεθτήκατε, το ξέρω), τρομεροί ρυθμοί από τους Filip Brandelius (μπάσο) και Gabriel Hellmark (drums), τεχνικότατο, περίλαμπρο riffing από τους κιθαρίστες Jerry Repo και Gustav Lithammer (με τα άπειρα breaks, σήμα κατατεθέν η “σπαστικότητα” του US neometal, κάτι δεδομένο όπως και να το θέσουμε ως θέμα) και ήχος που τσακίζει κόκκαλα, βαρύτατος, ογκώδης και πυκνός, χωρίς ούτε μισό δευτερόλεπτο που να υπάρχει απλά για να “συμπληρώνει”.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω, οι Adept με το “Sleepless” με ενθουσίασαν χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, προκαλώντας μου εθιστικές τάσεις με το φαντασμαγορικό υλικό τους, θέτοντας φημισμένα ονόματα όπως αυτά των Bring Me The Horizon ή των Black Veil Brides (τυχαία παραδείγματα) στην κλάση “γατάκια”. Πανίσχυρη μουσική, μελωδικότατη, πιασάρικη με πολλά ούμπαλα ουσίας. Σύγχρονη άποψη, με σπάνια αίσθηση ισορροπίας ανάμεσα στη λυρικότητα και την συναισθηματική καταστροφή. Απερίγραπτα όμορφο album, σίγουρα μέσα στην 20άδα από τώρα.
584 
