Ο Jeff Angell είναι ένας τραγουδιστής από το Seattle ο οποίος έχει ψηθεί αρκετά, συμμετέχοντας σε μπάντες όπως οι Post Stardom Depression και σε αρκετά άλλα σχήματα εναλλακτικού (ο πρώτος όρος που μου ήρθε στο νου για τα εν λόγω σχήματα είναι ο “post blues”) rock, με πολλές συναυλιακές εμπειρίες, ανοίγοντας events για φημισμένα ονόματα όπως οι Alice in Chains, οι Jane’s Addiction ή οι Aerosmith.
To φερώνυμο debut album της solo προσπάθειάς του, είναι ένα καλό μίγμα παλιακού, αλλά με σύγχρονο “παρουσιαστικό”, rock ‘n’ roll με σχετικώς ευρεία γκάμα επιρροών, θυμίζοντας άλλες φορές ανεπαίσθητα τους Doors (χρρρρφτού, παιδί, πιάσε το άκουα φόρτε να καθαρίσω το στόμα μου, ουστ ρε παλιολεχρίτη), άλλες φορές ’70s καθαρά αμερικανικό rock, με πολλές σύγχρονες τάσεις στο στυλ των Jane’s Addiction.
Ο ήχος είναι επαρκής για το ύφος της μουσικής του Jeff Angell και της παρέας του, είναι άμεσα παραπεμπτικός και συμβατός, ο ίδιος ο Jeff Angell έχει μια βαθιά, συναισθηματική φωνή και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας του είναι άψογα στους ρόλους τους, προεξάρχοντως του drummer που βρίσκεται σε μεγάλα κέφια.
Καλό το “The Edge”, το “Never Look Back” που μου έφερε στο νου desert καταστάσεις (πολύ όμορφο τραγούδι, “hit” χαρακτήρα), το “Band-Aid On A Bullet Hole” με την Tea Party λυρικότητα του, το αργόσυρτο “The World Is Gonna Win” και γενικά όλα τα τραγούδια έχουν το ενδιαφέρον τους.
Γενικά αξιόλογο το debut των Jeff Angell’s Staticland, το υλικό δεν είναι κάτι πρωτάκουστο, αλλά είναι συναισθηματικό, με σαφείς συναισθηματικές κατευθύνσεις ανά τραγούδι, είναι ποικίλο και ένας όχι και τόσο απαιτητικός ακροατής θα το ευχαριστηθεί εγγυημένα. Ένα συγγενές άκουσμα που θα μπορούσε να βοηθήσει στην περιγραφή είναι το album των αθηναίων BLML, “Panopticon”.
Για αλκοολικές Κυριακάτικες βραδιές, από τις ήσυχες, τις post “πόσο ήπια ρε φούστη μου χθες;” σαββατιάτικες, προτείνεται ανεπιφύλακτα.
643 
