30 χρόνια βρίσκονται στο κουρμπέτι οι Paradox, αν και με τις διάφορες αλλαγές στο line-up και τα λογής διαλείμματα, μετρούν μονάχα έξι full length, με το έβδομο να καταφτάνει τον ερχόμενο Ιούνιο.
Αν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να προσάψει κάποιος στους Paradox, είναι η κυκλοφορία μέτριων δίσκων. Μπορεί να μην κινούνται σε υψηλά επίπεδα αναγνωρισιμότητας, αλλά κακό album δεν έβγαλαν ποτέ, κάτι που ούτε στην προκειμένη αλλάζει. Θες το safe πλαίσιο που κινείται ο μελωδικού τύπου speed/ thrash ήχος τους, θες η πάντα τίμια προσέγγιση του ιθύνοντα νου, Charly Steinhauer, σημασία έχει πως οι Paradox δεν απογοητεύουν.
Το “Pangea” διαδέχεται το εμβληματικό “Tales of the Weird” του 2012 και στις lead κιθάρες βρίσκεται ο “δικός μας” Gus Drax (παλιός γνώριμος της μπάντας), ο οποίος αλωνίζει πάνω στην ταστιέρα κι ανεβάζει το εκτελεστικό επίπεδο του συγκροτήματος.
Σίγουρα όχι απρόβλεπτο (τουναντίον), αλλά ρέει στο ηχοσύστημα σαν γάργαρο νερό και πληροί όλα τα στάνταρ που θα περίμενε ο μέσος fan του συγκροτήματος, αλλά και του ιδιώματος.
60 λεπτά υλικό, με τα πάνω και τα κάτω του, αλλά με διάθεση για mosh κι ατσούμπαλο χορό. Και μιας και το σχήμα κλείνει τα τριακοστά γενέθλιά του, ο Steinhauer προσκάλεσε το original line-up της μπάντας (εκείνο του 1987) για μια cameo (sic) εμφάνιση, κάνοντας β’ φωνητικά στο δίσκο.
Βουρ στον (νόστιμο) speed/thrash metal πατσά των Paradox. Έχουν την εμπειρία άλλωστε να τον σερβίρουν όπως ακριβώς πρέπει.
667 
