Δεύτερο άλμπουμ για τους Λονδρέζους Purson, και η πρώτη μου αντίδραση ήταν “Όχι άλλο 70s revival” αλλά γαμώ το κέρατο μου, δεν μπορώ να πω κάτι κακό για αυτή την κυκλοφορία, το σχήμα της Rosalie Cunningham είναι τόσο καλοί στην δουλειά τους που δεν αφήνουν περιθώρια για αρνητικές προκαταλήψεις.
Για όσους δεν τους ξέρουν, ο πιο εύκολος τρόπος να περιγράψεις τους Purson είναι σαν την άλλη πλευρά του νομίσματος των Blood Ceremony. Και οι δύο μοιράζονται κοινές 70s επιρροές όπως οι Jethro Tull και Jefferson Airplane, και οι δύο έχουν χαρισματικές frontwomen και συνθέτριες, αλλά εκεί που οι μεν γέρνουν προς την πιο παγανιστική/σκοτεινή σχολή των Coven και των πιο σκληρών Black Sabbath, οι Λονδρέζοι (χωρίς να απορρίπτουν τελείως τέτοιες πινελιές) προτιμούν την πολύχρωμη ψυχεδέλεια του Hendrix και των The Stranglers την οποία όμως καταφέρνουν να εκσυγχρονίσουν με πιο pop νοοτροπίας σύγχρονο fuzz rock που εμένα τουλάχιστον μου θύμισε σε σημεία και τα γνωστά Desert Sessions.
Παρά τη σύντομη σχετικά παρουσία τους στη σκηνή οι Purson με αυτό το άλμπουμ διεκδικούν μια θέση στην revival ελίτ, και παρόλο που δεν ανήκουν ακριβώς στο μουσικό ύφος που προτιμώ, οφείλω να δηλώσω πως για μένα την αξίζουν, οι συνθέσεις είναι άψογες, οι ενορχηστρώσεις πλούσιες με έντονες παρουσίες του (συνηθισμένου για το είδος πλέον) φλάουτου, του hammond αλλά και σαξόφωνου και η Rosalie απλά δίνει ρέστα.
Αν μη τι άλλο το “Desire’s Magic Theater” θα ικανοποιήσει απόλυτα όσους αρέσκονται σε νεο-χιπισμούς και παλιομοδίτικο prog rock, μπορεί η αγορά να έχει κατακλυστεί, αλλά αυτό το δισκάκι σίγουρα δεν θα περάσει απαρατήρητο, οι fans του είδους επενδύστε χωρίς ενδοιασμούς.
670 
