Το όνομα του διάσημου ποταμού διάλεξε ο Gabriel Tachell για το προσωπικό του σχήμα όταν το 2011 κυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ των Rhine με τίτλο “Duality”.
Ένα απλό κι εύηχο όνομα που θα συμβόλιζε την ρευστότητα και την αλλαγή αντιπροσωπεύει σήμερα πια ένα ολοκληρωμένο σχήμα που συμπληρώνεται από τον Alex Smolin στην κιθάρα (ex-Metameric), James Porter στο μπάσο (Ideofone) και Carlos Delgado (Inferion, ex-Death Crowned King) στα drums.
Ο αρχηγός, βασικός συνθέτης, κιθαρίστας και τραγουδιστής των Rhine είναι σχεδόν στρατευμένα ένας DIY τύπος. Είναι ταυτόχρονα και ένα δημιουργικό χωνευτήρι πολλών, συχνά σχεδόν αντικρουόμενων διαθέσεων και μουσικών επιδράσεων. Εκτός από ακροατής με πλούσιο και ποικίλο παρελθόν είναι και το παιδί μιας μητέρας που είναι τραγουδίστρια με κλασσικές σπουδές κι εξαιρετικά δουλεμένη τεχνική κι ενός πατέρα που είναι δημιουργικός χτίστης και ξυλουργός… Αυτοί οι δυο κόσμοι βρίσκουν τη διέξοδό τους στη μουσική που γράφει σήμερα ο Tachell.
Γιατί όμως “Αn Outsider”; Ο τίτλος αλλά και ο πυρήνας έμπνευσης του δίσκου έχει να κάνει με την εσωτερική μάχη του να είσαι διαφορετικός, τελικά μια κατάσταση αγάπης και μίσους όταν θέλεις να ξεχωρίσεις αλλά ταυτόχρονα φοβάσαι, όταν θέλεις ν’ ανοίξεις το δρόμο κι όχι ν’ ακολουθείς , όμως είναι τρομακτικό να είσαι ο πρώτος και μόνος. Το ομότιτλο τραγούδι αντιπροσωπεύει κυρίως αυτή την αγωνία ενώ υπάρχουν και τραγούδια που καθρεφτίζουν άλλες διαφορετικές διαθέσεις, χαράς, νοσταλγίας ακόμα και ειρωνείας.
Η μουσική των Rhine έχει για βάση την δύναμη στην έκφραση και καταφέρνει πάνω σε αυτό το θεμέλιο ταλέντου να συνδυάσει πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις. Με κύριο παράγοντα το progressive metal, το γκρουπ από το Seattle υιοθετεί και αφομοιώνει με επιτυχία επιρροές από death, classical, folk, post rock, ambient ακόμα και jazz και ηλεκτρονικά στοιχεία (στο “Dissolved in fire”). Η φωνή του Tachell στις καθαρές της εκφράσεις μεταφέρει μια υποβλητική μελαγχολία κι ευγένεια, ενώ στα growls η δύναμη περισσεύει σε συνδυασμό με την ευκρίνεια των φθόγγων. Το άλμπουμ είναι μια μεγάλη μουσική περιπέτεια χωρίς εκπτώσεις στην αλήθεια και τη δύναμη των διαθέσεων, πετυχαίνοντας να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον όσων πρόθυμων αποφασίσουν να δοκιμάσουν το ταξίδι.
Αν θελήσουμε να χρησιμοποιήσουμε κάποιες συντεταγμένες για να προσεγγίσουμε το ύφος και το αποτέλεσμα του “An Outsider” θα ανακαλέσουμε τη heavy πολυπλοκότητα των Opeth μαζί με την μελαγχολική 70’s αισθητική των Pink Floyd και των King Crimson, χωρίς όμως τον παραμικρό καταλογισμό μιμητισμού. Άλλωστε με ενδεικτικό παράδειγμα το “The spell of dark water” οι Rhine ρισκάρουν σε δύσκολες διαδοχές στα τραγούδια τους που ίσως κουράσουν το μέσο ακροατή. Όμως ο Tachell είναι ξεκάθαρος και κατηγορηματικός σε αυτό, καθώς ο ίδιος δεν είναι μέσος ακροατής και δεν τον ενδιαφέρει να γράψει μουσική για μέσους ακροατές.
Για 72 περίπου λεπτά το κουαρτέτο από το Seattle σπρώχνει τα μοναχικά του άγνωστα κύματα στη μοναξιά του πρωτοπόρου, τρέφοντας τη σκέψη πως το όνομά τους τελικά ίσως περιέχει και μια πικρή ειρωνεία. Αφήνοντας στην άκρη όσους επιδερμικά βρίσκουν την ικανότητα αφομοίωσης ιδιωμάτων και διαθέσεων γραφική, και με τη σκέψη στη φράση του Tachell πως ψάχνει με ψύχωση στη μουσική την αρμονία ανάμεσα στη δημιουργικότητα, τη δεξιοτεχνία και το συναίσθημα, πιστεύω πως τα έχει καταφέρει περισσότερο από πολύ καλά… Νικώντας και τον φόβο στην εσωτερική μάχη του “Outsider”.
717 
